woensdag 22 november 2017

OOK GEWOON GENIETEN IS EEN KEUZE

Eindelijk weer een droge dag vandaag. Ik heb geen hekel aan regen, maar dan is het niet fijn om er met hondje en scoot even lekker op uit te gaan. Nu dus net terug van een heerlijk rondje. Lekker uitgewaaid en als ik dan de bos inrijd dan  ontsnapt er meestal een diepe zucht. Dan is er rust, ga ik in genietmodus en bekijk de wereld af en toe vanachter mijn camera en er is zoveel moois te zien.
Vandaag had ik het thema "textuur" als leidraad. Nou dan kun je wel blijven klikken, alles is textuur en niets is gelijk. Waarom textuur? Ik heb me natuurlijk aangemeld bij een facebookgroep voor mijn camera ( nikon coolpixB700) en daar hebben we iedere twee weken  een ander thema.
Daarnaast heb ik me aangemeld bij een  lokale fotoclub en ook van daaruit komen er ideeën binnen.
Het tekenen en schilderen is al sinds begin dit jaar op een heel laag pitje komen te staan, misschien door de reuma in mijn handen,maar misschien ook gewoon omdat ik toe ben aan  een andere uitdaging.
Mijn ziek zijn dit jaar en de opname in Beatrixoord hebben wel weer wat met me gedaan.
COPD heeft me veel dingen doen inleveren. En/en, is er niet meer bij, het is nu of/of en dan maak je keuzes en gelukkig heb ik die nog.
Zo heb ik ook de keuze gemaakt om uit alle copd facebookgroepen te stappen. Ik weet inmiddels wel dat het niet beter gaat worden, maar  wil er niet 24/7 mee bezig zijn. Heb genoeg aan mijn eigen ondervindingen.
Blogjes schrijven staat ook op een laag pitje. Er zit niet zoveel verandering in  mijn  dagelijkse avonturen, ze hebben enkel een upgrade af en toe.
Ik begon met het dragen van inlegkruisjes, dat werden inco mini's en nu zit ik al op de 4 druppel gradatie. Dat betekend dat je niet meer lekt, maar af en toe stroomt, maar ook hierin zit gelukkig nog een groeimogelijkheid.
Het leuninghijsen is vervangen door een stoeltjeslift, de loopfiets door een scoot er is een zadelkruk aangeschaft opdat ik toch nog wat werkzaamheden  bij het aanrecht kan/mag doen.
De reuma heeft wel een extra moeilijkheidsfactor toegevoegd aan de toch al ingewikkelde methode om jezelf te kunnen blijven douchen en aankleden, dus mijn  leventje blijft een zoektocht naar oplossingen. Al dat speurwerk houdt dus wel in dat er veel minder ruimte is voor spontane afwijkingen van de dagelijkse routine.
Tijdens mijn opname heb ik weer vernomen wat fotograferen voor en met me doet. Ik heb het ooit veel gedaan na het overlijden van Rom. Ook toen gaf het rust en hielp het me het mooie in vele dingen te zien. Nu is dit ook het geval, ik geniet iedere dag van de vogeltjes die mijn tuin bezoeken, de scootritjes met mijn doggie en het uitvinden van de mogelijkheden die er zijn met de camera. Ik knoop lichtjes om mijn deeghaken en kijk of daar een mooie foto van te maken valt als dat draait. Het thema was toen  werken met licht en sluitertijden. Nu was de gedachte erg goed, maar niet slim :), het draaide veel te snel en ik mag blij zijn dat de lampjes met batterijen er niet afgevlogen zijn. Daarna heb ik de garde maar versierd aan de afzuigkap vastgebonden en handmatig de lampjes  toen laten draaien :)

Het kijken naar een mandarijn geeft me ideeën, ik speel met water en zeep, vind zwart/wit foto's  iets hebben en wie weet ga ik zelfs wel weer gedichten bij de foto's maken.



Dit blogje sluit ik weer af met een oud gedichtje van mij en ook hierin lees je wat natuur doet voor mij.

Leven / Natuur / Gemis


 
 
soms heb je dat gevoel
ietwat verloren, en toch ook niet
geluk ziend, in alles om je heen
geen reden hebbend voor verdriet

niet toegeven aan dat groot gemis
wilt al het moois zo graag beschrijven
dat het vlinderbloemenzaad in bloei staat
maar de woorden steken blijven

je ogen zien die kleine merel
snavel gevuld, op weg naar ’t nest
hoort het water van de vijver
en je hart voelt dan de rest

die merel, is dan  niet meer een vogel
en die bloemen staan voor zoveel meer
zien en voelen, vloeit dan samen
beschrijf  ze wel een andere keer




- mums - 

woensdag 13 september 2017

WAAR BLIJVEN DIE MAANDEN.

Wat gaan de maanden snel voorbij. Zo is het maart en beland je in het ziekenhuis,vanwaaruit je gaat revalideren en  als je weer met je ogen knippert is het juli.Vervolgens doe je wat leuke dingen en poef... en dan staat er op je kalender aangegeven dat het  vandaag alweer 13 september is. Het is de maand waarin ik oud en nieuw vier voor mijn gevoel.De 16de is de sterfdag van mijn dochter, de dag erna is mijn man jarig en de week erop vier ik de geboortedag van mijn zoon. Herinneringen zijn inmiddels niet pijnlijk meer, de scherpe randjes zijn inmiddels door  mijn tranen mooi gepolijst.
Haiku ooit door mij gemaakt:
regenboogkleuren
door zonnestraal in druppel
uit ooghoek gepinkt

Natuurlijk is er ook ruimte voor leuke dingen. Zo hadden we afgelopen weekend een familiefeestje en aangezien ik me goed voelde kon de taxi gereserveerd gaan worden. 
Zo tegen tweeën werd het tijd om me om te gaan kleden. Dus met de lift naar boven en  geheel uitgerust sta ik voor mijn kledingkast. Het is al enige tijd geleden dat ik iets uit de kast aangetrokken heb, de afgelopen maanden kwamen ze uit een tas en gingen daarna, in de was en bleven dan beneden in de mand op me wachten  en heel af en toe mocht er een deel naar boven, maar die belanden dan op een krukje.
Uit de kast pak ik een rode broek, deze zit lekker strak en maakt me dus  voor het oog wat slanker. Hij heeft wel een elastische boord, ideaal zou je zeggen, maar als ik ga zitten krult deze om en schuift dan ' over het breedste punt heen' zeg maar. Dus dat is wel even een dingetje om rekening mee te houden. Ik pak een best wel nauw aansluitende zwarte blouse erbij en heb daaronder een hemdje aan. Zo voor de spiegel staand besluit ik dat hieronder een bh niet zou misstaan. Dat werd even zoeken, maar ergens achterop de plank vond ik hem weer. Vervolgens weer hemdje  en blouse erover. Pfff, dat zat niet echt lekker, dus hemdje moet maar uit. Wat een gedoe. Eindelijk alles weer aan, maar nu twijfel ik of mijn blote buik ook zichtbaar zal zijn als ik ga bewegen en dan bv die boord omkrult. Tijd voor Nederland beweegt. Armen omhoog, omlaag, bukken...ik besluit een andere top uit te zoeken. Jaaa, deze is lekker ruim, knelt dus niet, maar na weer wat oefeningen blijkt deze wel erg ver over de schouders naar beneden te zakken. Deze dus weer op de hanger, hemdje en blouse weer aan en een dik half uur later ben ik dan eindelijk  tevreden. Zo zie je maar, heb je eindelijk energie over, ben je het aan zulke fratsen gelijk weer kwijt :)
Het feestje was erg gezellig.
De terugreis in de taxi was niet geheel volgens wens. We moesten met drie man op de achterbank en geen van ons drieën had een maatje minder. Ik heb het eerste kwartier  erg mijn best moeten doen om mijn ademhaling niet op de loop te laten gaan, enkel kalmte zou me redden en ook dat is weer gelukt.
Nu had ik gehoopt dat de wind iets zou zijn gaan liggen en het droog zou worden, maar  zoals het nu lijkt, zit een rondje met mijn gremlin op de scoot er vandaag niet in. 

Voordeel daarvan is dan wel dat ik een extra uurtje over had om een blogje te schrijven.

Ik sluit ook deze weer af met een gedicht van mij, Moederdag , mei 2007.Leven / Gemis / Geen Thema      
 OVERLOOP

ik werd wakker van gesnik
wie huilde daar, ik wist het niet
het kussen was doorweekt door tranen
overloop  van stil verdriet

clematis, slechts  één knop, hij bloeide
het cadeau van jou voor mij
kreeg bamboefakkels voor jou tuintje
een prachtgezicht en ik was blij

maar de weggeslikte tranen
ontroering en het dankbaar zijn
vloeiden stilletjes naar buiten
pareltjes van innerpijn


- mums - 


dinsdag 8 augustus 2017

MOUNT UPSTAIRS, STOELTJESLIFT EN WEER DOOR.

Na een survivaltocht van bijna 7 maanden heb ik sinds afgelopen vrijdag  eindelijk weer eens het gevoel dat ik  meer lucht heb.Om te voorkomen dat ik nu als een gek alles weer ga aanpakken heeft  mijn lichaam een natuurlijke remmer weer in het leven geroepen...de pijnlijke gewrichten. Geloof me die heb ik liever dan zo weinig lucht, deze zijn nog wel te dragen met de inname van wat molletjes.
Ik zag al zo tegen deze week aan, want manlief had de vakantie er weer opzitten en ik had me al een paar keer afgevraagd "hoe" ik in de vrede de dagen door zou moeten komen.  Kon amper een paar passen lopen en de benauwdheid was regelmatig zo erg, dat ik alle zeilen bij moest zetten om weer  rustig  te kunnen ademhalen en dat is erg beangstigend.
Dus ik ben blij met deze ontwikkeling. Kan  met mijn gremlin tochtjes maken op de scoot en af en toe afstappen om wat mooie foto's te maken.
Gebruik in huis af en toe een stok  als  mijn  beengewrichten me plagen en achter het huis staat de rollator klaar om vogelvoer naar de kooitjes te transporteren, afval naar de containers en natuurlijk  voor de wandeling naar onze vijver om de vissen te voeren.
Gisteren ben ik zelfs weer een keer boodschappen op mijn loopfiets wezen doen...kortom..het gaat weer de goede kant op. Volgende week komt de bestelde traplift en kan ik met de stoeltjeslift naar Mount Upstairs. Die beklimming deed ik de afgelopen maanden 1 keer per week en dan was het een barre tocht. Regelmatig moest ik halverwege de klim weer rechtsomkeer omdat  mijn sluitspieren het niet eens waren met deze inspanning. Uiteindelijk is het me iedere keer wel gelukt, maar tsjongejonge, wat  is dat afzien. Twee keer zeven treden en dan sta je op de top  om te gaan genieten van de waterbron daar. Zuurstoffles mee, kruk staat klaar, badjas hangt en dan even rustig bijkomen onder het stromende water.
Opgeladen begin je aan de nieuwe uitdaging...je weer in de kleren hijsen. Gelukkig is er alle tijd uitgetrokken voor deze bergtocht naar de warmwaterbron en heb ik  alle tijd. Bergafwaarts gaat gelukkig eenvoudiger. Ik begon na het ontbijt en als ik beneden weer bijgekomen ben is  het al bijna weer lunchtijd. Ik ben blij met de beslissing die we hebben genomen omtrent de traplift. De komende jaren geen geheel verzorgde vakantiereizen, maar ik kan wel iedere dag naar MountUpstairs en de heetwaterbron en  het leenbed kan uit de woonkamer.Bijna zes maanden is het geleden dat ik in ons eigen bed heb geslapen, wat zal dat  eerst weer vreemd zijn :).
Ik kan terugzien op een mooie vakantie, waarin leuke tochten zijn gemaakt met de scoot door prachtige natuurgebieden en ook de  excursies met Eko-tours waren geweldig en echt een aanrader voor mensen die net als ik houden van de natuur, maar niet overal meer kunnen komen. Bij deze tochten kom je in  de elektrische auto's op de mooiste gebieden van Drenthe  van Staatsbosbeheer en je hoeft  geen stap te zetten als je niet kunt...de natuur  en dieren daar, komen naar jou toe.

donderdag 29 juni 2017

VANAF HIER GA IK WEER VERDER.

De maand maart bracht ik hoofdzakelijk in het ziekenhuis door. Vandaar ging ik naar het revalidatiecentrum Beatrixoord, een plek waar ik precies 4 jaar geleden prima resultaten had bereikt, daar verbleef ik de maanden april en het grootste gedeelte van juni. Nu ben ik alweer bijna een week thuis.
Thuis...het  werd ook tijd  om weer deel uit te gaan maken van het leventje met mijn man, hondje en  tuin, met alles wat daarin groeit, bloeit, rondzwemt en  vliegt.
Op een gegeven moment merk je dat je "gehospitaliseerd"raakt. 
De weekenden naar huis waren leuk, gezellig, maar ook erg vermoeiend. Je komt dan ineens weer in een heel ander ritme en omdat het huis niet erg groot is loop je vele meters  zonder rollator. Je mag uitslapen, maar bent gewoon rond half acht wakker en gaat op zoek naar je ontbijt, want dan ben je gewend.  Ik doe de koelkast open,want daar liggen mijn, inmiddels ontdooide, broodjes. Pak de karnemelk en merk dat het nog onaangebroken  is. Draai de dop los, gooi mijn beker vol, dop er weer  en  ik kijk naar de plank voor me...op zoek naar dagstickers...gelijkertijd valt het muntje en ik besef dat dat hier niet gebruikelijk is. 
Dan is er nog mijn kleine gremlin die iedere zondag weer erg teleurgesteld kijkt als de weekendtas weer tevoorschijn komt. Hij keert me zijn achterwerk toe en  zijn staartje blijft stil. Er kan dus ook geen  geen kus meer vanaf.
Afgelopen weekend kon de weekendtas weer opgeborgen worden, mijn gremlin gelooft nog niet helemaal dat ik hem niet meer verlaten zal voor zo lang  en neemt geen enkel bevel  van me aan, maar hem af en toe een massage geven...dat vind hij prima.
Heeft de revalidatie me gebracht wat ik er van gehoopt had...nee, helaas niet. Al weken heb ik  er van alles aan gedaan om  het gegeven, dat ik 10% longinhoud zou hebben ingeleverd, te verwerken en dan ineens, een paar dagen voor ik naar huis ga, krijg ik mijn longarts daar te spreken en deze verteld me dat hij  nog twijfelt of dat wel zo is. Hij wil graag de oorzaak van deze terugval onderzoeken en denkt dat er een misschien andere oorzaak is voor mijn benauwdheid.  Pffffff....ergens ben ik dolgelukkig dat er iemand mee wil gaan in mijn eigen vermoeden, maar had dit graag een paar weken eerder willen horen. Nu ben ik eigenlijk gewoon terug bij af , nee, nog iets verder terug.
Ik  had de week ervoor net een paar charmante steunkousjes aangemeten gekregen en er was inmiddels ook 24 uur zuurstof voor me geregeld. Het internet was al afgezocht naar een scootmobiel en een tweedehands traplift en ik had  de illusie dat ik  Beatrixoord huppelend zou verlaten al achter me gelaten.
Nu ben ik aan de antibiotica, hoest me de longen uit het lijf en  mijn dagelijkse  beweging bestaat voornamelijk uit de gang van en naar het toilet. Ben zonder plastabletten al anderhalve kilo vocht kwijt. Helaas zorgen de pillen er ook voor dat mijn gewrichten weer erg pijnlijk zijn en dat maakt het oefenen met de dumbells ietwat pijnlijk, maar het is me wel duidelijk geworden dat  ik niet weer inleveren moet op kracht, dus doe ik wat ik wel kan.
Ik heb toch hoop dat  de medicatie wat voor me gaat doen en mocht dat niet het geval zijn dat er in iedere geval verder gezocht gaat worden.
Een deel van mij is blij, maar ik voel me  ook boos, verward en onzeker. Gelukkig heb ik nog vier poliklinische afspraken in Beatrixoord om dat weer van me af te praten.
Ondanks dat het me daar niet heeft gebracht waar ik op had gerekend, toch heb ik er een fijne tijd gehad  waarin er veel is gedeeld met de nodige lach en een traan.

Het gedicht wat ik daar heb achtergelaten is er eentje  van april 2006. 

er is een woord,vier lettergrepen
het heeft geen klank, is hard en koud
veel omvattend en alles zeggend
alsof je een spijker slaat in hout

is het begin van verder leven
ankerpunt om door te gaan
het straalt niets uit, heeft geen emotie
maar overal zie je het staan

ac-cep-te-ren, een gegeven
een woord, je kunt er niet omheen
het zet je steeds weer voor de keuze
die van jou en jou alleen



- mums - 

dinsdag 14 maart 2017

TIEN DAGEN LOGEREN IN HET ZIEKENHUIS.

De maand maart is begonnen en zoals gewoonlijk wordt de vraag 'Hoe gaat het?' steevast beantwoord met 'Goed'. Toch weet ik dondersgoed dat er iets niet klopt, maar zolang er nog externe factoren de schuld kunnen krijgen blijf ik wel uit die vaatjes tappen. Morgen zal het vast beter gaan.
Woensdag besluit ik toch maar een arts te raadplegen. Met mijn tong zowat onder mijn schoenzolen kom ik binnen, maar krijg ook hier de bevestiging dat  de  longen nog redelijk rustig zijn. Weekje dexamethason mee en als het niet gaat maar weer bellen. Thuisgekomen  doe ik toch maar de zuurstofslang in. Heb dit gelukkig thuis omdat ik 's nachts met zuurstof slaap.
Mijn hondje vindt het maar niets, zijn baasje te zien lopen aan een verlengsnoer en laat dit luid blaffend weten. Hij probeert me in beweging te houden, maar geeft het uiteindelijk op. Ze zit op die stoel en schijnt  geen aanstalten te maken die voorlopig te verlaten.
In de loop van de avond verzamelt zich een klein orkest in mijn longen en het geluid is niet om aan te horen. Ik besluit een kruidenbittertje te nemen om de  instrumenten iet milder te stemmen en dan mijn bedje op te gaan zoeken. Wederom met de gedachte dat het morgen wel beter zal gaan. Zo tegen half een begin ik aan die reis. Eerst naar het toilet.. Dat is ongeveer 10 passen, maar na 5 blijf ik al even bij de tafel hangen en dan nog even bij het aanrecht en daarna het toilet. Het zit heerlijk maar ik moet weer in de benen. Onze trap heeft 14 treden en elke tweede houd ik weer rust en een dik half uur later zit ik dan eindelijk op de rand van het bed. Het uitkleden kost me ook nog een half uur en dan kan ik gaan liggen...dacht ik...ik haal alle ademhalings en ontspanningsoefeningen uit de kast. Vertel mezelf een verhaal  en houd mezelf voor dat  ik aan het hyperen ben. Dat vraagt om een plastic zakje en die heb ik hier niet, dus tijd om mijn man wakker te maken. Hij haalt het voor me, maar er komt geen lucht in en ik weet genoeg. Ik had mijn mobieltje al meegenomen en het is nu tijd om 112 te bellen.
Wat zijn het toch altijd aardige mensen op die ambu's, ze stellen je gerust, vertellen je dat je er beroerd uitziet en dat ze je aan gaan melden...en dan kun je toegeven aan je ellende.
Deze keer was het anders als anders. Van de andere keren herinner ik me dat de start van zuurstof en verneveling me weer aan de praat kregen, maar nu veranderd dit weinig en blijf ik stil.
De uren op de spoedeisende hulp laat ik maar over me heenkomen. Foto's, hartfilm, polsprikken en uiteindelijk ook een katheter, want vocht schijnt ook een grote rol mee te spelen in dit geheel.
Zo tegen half negen lig ik eindelijk op een kamer en in de loop van de dag verhuis ik naar een plek op de longafdeling. We  liggen met twee man en het is lekker rustig.
Het weekend breng ik met name hangend op de rand van mijn bed, leunend op het tafeltje rond. Liggen is geen optie.
De katheter plaagt me.Ik heb de hele tijd drang om te plassen en dat  voelt naar, maar hij mag er nog niet uit, want naar toilet toe gaan zou veel te veel inspanning kosten. Ik zit dus op de rand van mijn bed en begin met de slang te spelen. Er zit een soort zijslangetje aan dat lijkt op een klein plassertje en  dat is dus leuk speelgoed. Het is maar goed dat ik niet zo'n dingetje heb bedenk ik me.
Bij het toilet kom ik niet dus de postoel word aangeschoven. Het is inmiddels bezoekuur geworden en natuurlijk beginnen dan je darmen te protesteren. Dan bedenk je je ook ineens dat je je eigen bips niet eens schoon kunt maken... maar die schaamte kom ik ook wel voorbij, want dit weekend staat alles in het teken van hulpeloosheid. Mijn broodjes worden ontkorst en fijngesneden, ik word gewassen en gekleed en laat het allemaal maar gebeuren.
Het was een fijne week al ben ik er niet echt  veel minder benauwd weggekomen, maar heb wel even helemaal kunnen resetten en alle aandacht kunnen geven aan en krijgen voor mezelf.
Geen laptop aangehad en sociale media tot een minimum beperkt en dat ga ik ook de komende week nog doen. Dat beetje energie dat ik heb ga ik aan mezelf besteden. Er staat een bed ik de kamer en ik zie uit naar mijn middagslaapje.Daarnaast wat lezen en nu de brood en drinkenskar hier thuis niet langs komt, zal ik af en toe toch  de nodige beweging moeten nemen.

Ik dank iedereen voor de lieve aandacht in welke vorm dan ook en besluit toch wel weer met een gedichtje. Deze is van oktober 2006.

waar en wil is, is een weg
maar niemand geeft de route aan
toets , morgen., in op navigatie
maar er komt geen straat te staan

iedere dag is het weer vechten
voorzichtig stap ik over pijn
wil oog hebben voor al het mooie
wist niet dat dit zo zwaar zou zijn

het leven nu, voelt aan als topsport
krachttraining, schema’s, regelmaat
mezelf , steeds weer motiveren
en weer zo’n dag, dat het niet gaat

waar een wil is, is een weg
zie daar verwerkingsbankje staan
ik neem vandaag dus maar een rustdag
morgen zal ik verder gaan




woensdag 8 februari 2017

ROEIEN MET DE RIEMEN DIE JE HEBT.

Ik heb vandaag gewoon een lekkere omkeuteldag. Afgezien van onvermijdelijke douchemoment staat er niets op het programma. Ik ben gisteren even weer naar de huisarts geweest om de uitslag van de bloedwaarden te bespreken en haar eens te laten kijken naar mijn handen en voeten. De voeten zijn zo pijnlijk dat ik amper kan lopen en als ik dat wel doe, zonder mijn loopfiets, dan lijkt mijn gang aardig op die van een koningspinquin. Zou nu niet misstaan  zo door het verse laagje sneeuw.
Ook zijn mijn tenen af en toe zo dik dat ze vechten om een plekje aan de voorkant van mijn voeten.
De pijn in mijn vingers en af en toe de polsen is een ander verhaal, dat is gewoon hartstikke onhandig. Aardappels schillen gaat  niet meer met het mesje, dus brengt de dunschiller uitkomst. Met welgemikte halen  aai ik over de pieper en de schillen vliegen door de hele gootsteen heen, maar  het eindresultaat mag er zijn. Gelukkig is het stamppottijd en gun ik mijzelf het gemak van de zakken voorgeschilde en gekookte soort. De stamper is allang vervangen voor de mixer , die ik gelukkig nog net kan vasthouden. Af en toe moet ik dan de rechterhand gebruiken en kan het er wat stuntelig aan toe gaan, dan is het extra uitkijken waar het snoer zit.
Dus het eten koken gaat me iedere dag nog redelijk af. Dan is er iedere ochtend weer het aankleedprobleem, want ik draag geen bh's maar wel altijd een hemdje en  het soort wat me momenteel het best bevalt zijn de naadloze  van de Hema. Deze sluiten nauw af zonder dat ik het er benauwd van krijg, maar nu met het aandoen breekt me het zweet aan alle kanten uit, want  over het hoofd gaat  nog, de armen gaan ook nog door de gaten, maar dan... dan blijft de boel steken en krijg dat dan maar eens over de golven heen  met pijnlijke onwillige vingers. Nu is er gelukkig voor de meeste problemen wel een oplossing en tegenwoordig gaan  mijn voeten eerst en dan halverwege kunnen mijn beide armen er dan wel doorheen en kan ik die zo als hefboom gebruiken. Hemd  bij de broek indoen is dan wel weer een dingetje, want al gauw maak je een verkeerde beweging en dan verga je weer van de pijn. Voor het vocht in de benen koop je dan  kousen die de doorbloeding  stimuleren. Erg fijne kousen, maar die krijg je met gebruik van enkel duim en wijsvinger echt niet aan, dus ook daar moet  ik dagelijks even  flink  op mijn tanden bijten. nu dus ook maar gewone sokjes aan , want ik hoef de deur niet uit en sloffen passen altijd wel. Dan heb ik het maar niet over het toiletbezoek, want   hoe veeg je in vredesnaam je  kont af na de grote boodschap. De incontinentie doekjes vangen gelukkig de sporen wel op en deze zijn wel eenvoudig te vervangen. Kortom...het is gedoe. Dus lijkt me het advies om  er toch maar eens een reumatoloog er naar te laten kijken wel redelijk.
Inmiddels is dus de douche en aankleedstrijd voorbij en  zit ik dus achter mijn laptop en naast me ligt mijn camera en samen genieten we van al het moois wat weer voorbij komt  fladderen en zich tegoed doet aan zaadjes en pindakaas en dat terwijl het nog steeds heel zachtjes sneeuwt.
Gelukkig kan ik de camera nog bedienen, hoef ik blogjes niet  met  pen op papier te schrijven en kan ik  nog tekenen en eventueel nog wat schilderen, dus eigenlijk kan ik alles nog :)

Afsluiten doe ik ook nu weer met een gedicht van februari 2007.

luister naar je hart
dan weet je, je zit altijd goed
pijn schreeuwt en het verstand dat fluistert
verwarring hoe je verder moet

de één roept, er is zoveel meer
luister, je moet door
vermengd met steken in je hart
door dat wat je verloor

verleg een steen in de rivier
en hij zal anders stromen
vindt de weg toch naar zijn doel
aan ’t eindpunt zal hij komen

ook die rivier, stroomt ergens heen
en zal dat punt bereiken
maar bij het vinden van die weg
kan de oever hier en daar bezwijken



woensdag 18 januari 2017

NIEUW JAAR, MET WEER NIEUWE (ON) MOGELIJKHEDEN

Het is al weer een dikke maand geleden dat ik mijn laatste blogje schreef en  is het inmiddels januari 2017. Als ik mijn verhalen even teruglees dan is er best wel weer een hoop gebeurd dat jaar. Toch heb  ik deze met een goed gevoel afgesloten. Mijn vader en ons hondje hebben hun welverdiende rust gevonden aan de overkant van de regenboog. De afwijzing van coils voor mijn longen en voor de loopfiets, waardoor ik me ook weer strijdvaardiger ben gaan voelen. Zelf de loopfiets heb aangeschaft en daarmee afgelopen jaar meer heb gelopen en aan mijn conditie gewerkt  en daardoor ook  dik 8 kilo zonder veel moeite heb kunnen inleveren. Dat hadden er 10 kunnen zijn, maar totdat er een antwoord is waarom ik zoveel vocht vasthoud , gaan die extra 2 er enkel af al ik plastabletten inneem en dan zijn ze de dag erna gewoon weer vrolijk terug.
Januari 2015 ben ik met mijn blogjes begonnen en inmiddels zijn die meer dan 30.000 keer bekeken.
April 2016  zijn de blogjes van dat jaar gebundeld en daar zijn er  inmiddels ruim 80 van verkocht en deze blijft  te bestellen bij https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=6604.. Daar kun je  ook  de reviews lezen waar ik erg blij mee ben.
Kan ik gelijk ook mooi iedereen bedanken  die met me mee gehuild en gelachen hebben. Me een hart onder de riem hebben gestoken of indien nodig  een trap onder mijn achterste en ik ben erg benieuwd wat dit jaar ons gaat brengen.

Na al die feestdagen begint ook het sporten weer en afgelopen maandag  was het weer pittig. Het begon al sportief omdat ik met geen mogelijkheid in mijn auto kon komen. De deuren zaten muurvast door de vorst. Nu was ik al voor 8 uur wakker en was niet voor niets zo vroeg uit mijn bed gegaan dus...loopfiets uit de schuur en even oefenen achter het huis of dit wel ging lukken in de sneeuw. Dat ging prima, dus jas aan, handschoenen aan, sjaal om er gaan. Veilig kom ik bij  het bewegingscentrum aan en open de deur naar de fitnesszaal. Ik ben meestal een kwartier voor tijd aanwezig omdat ik  steevast wel iemand zie  om even mee te kletsen, is ook een belangrijk onderdeel van de therapie, en ja hoor, daar zit "coach" Yvon.  Ik ben haar zo gaan  noemen omdat ze er  iedere maandag haast wel is en altijd even belangstelling toont. Ook deze keer en ik begin natuurlijk weer met mijn geklaag over mijn zere handen en voeten en dat ik daar inmiddels best wel van baal. Ineens vraagt ze me hoe het mijn incontinentie is...huh...ik kijk eigenlijk niet eens op van die vraag, want ja, een coach mag dat. Ik antwoord dat dat wel lekker doordruppelt. Ze zegt "Dat zie ik " kijkt naar beneden en schiet in de lach. Ik volg haar blik en zie dat er zich inmiddels onder mij een mooie plas water heeft verzamelt. Ja en dan liggen we samen weer in een deuk en kan ik daarna weer vol goede moed de training in.
's Middags lekker foto's in de tuin gemaakt met mijn nieuwe camera en verder weer rustig aan.
Vanochtend leek het lekker weer en ik beloofde mijn  gremlin dat ik vanmiddag met hem zou gaan wandelen. Ik wist nu dat dit best  zou gaan met de loopfiets en dan kon ik ook nog even mooie natuurfoto's maken. Eerst moesten er nog boodschappen komen. Toen ik mijn neus buiten de deur stak had ik al spijt van mijn belofte...pfff...vieze waterkou en stiekem  hoop ik dat mijn woefje  zal vergeten wat ik heb gezegd. Bij thuiskomst weet ik al dat hij het niet zal vergeten. bij iedere stap die ik zet zit hij alweer in de schuur te wachten. Dus mijn woord gehouden en lekker met hem even  een ommetje gemaakt en dat was wel erg lekker.
Bij thuiskomst eerst een kwartier acclimatiseren voordat je naar binnen kunt, want  van -3 naar + 20 is wel erg veel verschil en dat  hakt er best wel in.

De onderstaande filosofie kwam in me boven , begin februari 2008 en ik noemde hem  "slipcursus"

het leven is net autorijden
controle kwijt
gas terug, tot je grip hebt
en blijven sturen  in de richting
die je wilt volgen