Nu
alle hectiek, rond het uitbrengen van mijn boekje, wat aan het afnemen is, komt
er weer ruimte voor andere leuke dingen. Dus ook voor een nieuwe start van mijn
blogs.
Een
paar weken geleden heb ik maar eens de hulp ingeroepen van een dierentolk Petra van der Woude. Heb een aantal jaren
geleden bij haar eens een workshop ’Communiceren met dieren’ gedaan. Erg leuk
en leerzaam, maar toen werd ik ziek en had ik alle beschikbare energie hard
voor mezelf nodig.
Onze
huisgremlin Binky viel steeds vaker de jack russel Bo aan.
In
het blog Nieuw
jaar, nieuwe kansen beschreef ik al de promotie van de jongste naar nummer
èèn hond. Dit was niet genoeg en ik kon maar niet bedenken wat nu te doen. Het
is zo vreselijk naar om te zien hoe Bo toegetakeld werd.
Eindelijk
was het dan zover. Petra was in gesprek gegaan met mijn twee mannetjes en het
was zeer verhelderend. Binky kwam het eerst bij haar door en hij maakte haar
gelijk duidelijk dat hij geen Binky genoemd wilde worden, maar Bink!. De toon
was gezet.
Het
probleem werd al gauw duidelijk. Hij voelt zich verantwoordelijk voor de hele
roedel en vind dat die ‘ouwe’ deze in gevaar brengt met zijn gedrag en dus
plaats moet maken voordat er ongelukken gebeuren.
Ze
vertelt me dan hij dat helemaal niet leuk vindt, maar dat het een natuurlijk
iets is.
Dat
verklaart waarom hij me nadien altijd aankijkt met zo’n blik van ‘heb ik
dat niet prima opgelost !’,vervolgens
Bo helemaal liefdevol gaat onderzoeken en hem daarna met rust laat.
Bo
gaf aan dat hij zich verward voelt en eigenlijk niet goed weet wat zijn positie
nu is en het heel vervelend vindt dat hij al die mankementen krijgt.
Ze
heeft de hondjes uitgelegd wat er nu allemaal gaande is en dat Bink duidelijk gemaakt dat zijn plek
naast Bo is en dat hij er nu moet zijn voor Bo
en dat in de mensenwereld de baasjes er voor hun zijn en hun beschermen
tegen gevaar en dat dit niet zijn taak is.
Het
was een heel verhelderende sessie en vanaf dat moment zien we dingen
veranderen. Ze liggen zelfs naast elkaar nu…dat hadden we nog niet eerder
gezien. Natuurlijk hebben wij ook ons portie huiswerk meegekregen en samen
komen we er nu wel uit. Het is zo fijn om te zien hoe Bo zich nu neerlegt bij
het feit dat hij ouder wordt en mag genieten van deze tijd. Hij rust nu het
grootste deel van de dag en Bink...die doet het super!!!!
Ben
er inmiddels ook achter WAT mijn inhalers voor me doen pffff, had ze vergeten in te nemen en ben
zonder dus naar de fysiotraining gegaan.
Na
de tweede oefening hing ik al tegen de deuren…vreemd…dat heb ik normaal nooit .
Ik snapte er niets van. Op de roeitrainers moest ik ook al na twee minuten
afhaken. Nog geprobeerd wat beenoefeningen te doen, maar het lampje was finaal
uit. Ik weet dat een aanval zich vrij
plots aan kan dienen, maar dit was wel erg onverwachts.
Ik
sleep mezelf naar de kapstok en hijs me in mijn jassen en raak zowaar wat in
paniek. Gelukkig zijn mijn maanden van revalideren niet voor niets geweest en probeer ik me te focussen op mijn houding en
ademhaling. Heel langzaam loop ik naar mijn auto toe en weet ik thuis te komen.
Negeer de hondjes bij binnenkomst en weet niet hoe snel ik bij mijn bureau moet
komen om mijn snelle, kortwerkende inhaler in te nemen. Wat een opluchting…nu
weet ik zeker dat mijn automatische piloot vanochtend gewoon een deel heeft
overgeslagen.
Normaal
zet ik thee, laat de hondjes naar buiten, zet laptop aan, ga zitten om bij te
komen van de wandeling van boven naar beneden en pak dan mijn medicatie uit de
la. Nu ben ik waarschijnlijk teveel bezig geweest met mijn laptop, zag dat ik
belangrijk was geweest en ben gelijk gaan reageren op berichtjes die verband
hielden met mijn net uitgegeven boekje en
de inhalers in de la laten liggen.
Leermomentje!!!!.
Dat was lang geleden dat ik het zo benauwd heb gehad. Dus vanaf die dag blijft
de laptop uit en neem ik ze heel bewust in.
Heb
besloten mijn verhalen vanaf nu af te sluiten met een gedicht van mij. Deze is
van 2008.
mensen
,op je levenspad
geen toeval, maar een reden
wegwijzers, een handreiking
voor ,dat ,wat speelt in ’t heden
zonder, was ik niet geweest
daar, waar ik ben beland
dichten, als een uitlaatklep
ben daardoor,niet gestrand
maar als alles is gezegd
en pijn,valt in herhaling
tijd voor nieuwe wegen
voorkomen van een dwaling
omgaan met mijn groot verlies
zonder ,leren leven
dat beetje energie per dag
geef ik mezelf maar even
En
natuurlijk wil ik ook nog even de link naar mijn boekje plaatsen, want ben daar
toch wel megatrots op J. Deel van de
beoordeling van de uitgever :
…De manier waarop u uw verhaal heeft opgeschreven,
zorgt ervoor dat de lezer ziet hoe sterk en krachtig u bent in plaats van dat
er medelijden wordt opgewekt. U heeft een vlotte schrijfstijl die je het boek
in trekt. Er is sprake van een eerlijk en open levensverhaal dat begrip
aanwakkert voor chronisch zieken. Chapeau.’’