Gebeurde er niets dan?
Er is veel gebeurd en het was een aaneenschakeling van gebeurtenissen.
Dacht na alle teleurstellingen gewoon de draad weer op te pakken en vol goede moed door te stevenen, maar lichaam en geest gingen samen een verdrag aan, ergens buiten mijn weten om, en de noodrem werd aangetrokken...hard.
Tijd om eerst eens te helen.
Kan al jaren niet goed bij m'n emotie komen. Kan prima verwoorden hoe ik me voel en vanuit ervaringen "weet" ik dat iets naar, verdrietig of mooi is, maar "voel" het niet meer.
Nu kwam ik via een kennis in aanraking met thc-a olie, gemaakt van de de wietplant en ook de tip om Frankinscens &Mirre olie te gebruiken.
Nu, een paar weken later,weet ik weer wat emotie is. Heb wat afgejankt en als je er dan ook nog griep bij krijgt, nou dan voel je je helemaal zielig. Komt er dan ook nog een afwijzing voor je loopfiets bij, dan is het plaatje compleet. Dat verhaal is nog niet afgelopen trouwens. Volgende week zal ik daar weer meer over weten.
Mochten we er niet uitkomen, tja, dan maar een bezwaarschrift indienen. Heb de hulptroepen van Stichting MEE al opgeroepen, want al die onrust in mijn hoofd....daar word ik niet blij van.
Het is eigenlijk ook geen wonder dat ik niet door de indicatie voor een loopfiets ben doorgekomen. Lees en huiver bij de reden die ze me hebben gegeven voor de afwijzing:
'Er moeten dan vanwege medische redenen beperkingen bestaan die zo ernstig zijn dat ze niet kunnen worden opgeheven met een loophulpmiddel'
Ja, laat deze maar even op je inwerken, was er zelf door geschokt, want kan het niet anders lezen dan dat je dus voor dit loophulpmiddel in aanmerking komt als je er niets meer aan hebt.
Wordt vervolgd........
Het trainen zal straks wel even weer pittig zijn, want het is onvoorstelbaar hoe snel je kracht inlevert als je een weekje uit roulatie bent.
Weet inmiddels wel waarom er niemand in de sportschool te vinden is met een lang vest. Had vorige keer de mijne aangehouden omdat het er nog weleens wat killetjes is en ons inspanningsniveau niet zo hoog is dat we het warm krijgen van het sporten.
Ging de les beginnen met tien minuutjes op het roeiapparaat. Zitten, schoenen in de riemen, de hendel oppakken en roeien maar...dus niet....ik strek mijn benen, maar het stoeltje gaat niet achteruit. Wat nu weer??
Kwam er helemaal zelf achter...mijn vest lag dus achter me op de schuifbalk en zat nu vast onder het stoeltje. Had ik van tevoren kunnen bedenken, dus knoop erin en verder met het programma.
Een andere doelstelling voor dit jaar was om mijn blogjes te gaan bundelen. Heb de afgelopen weken al mijn verhaaltjes omgezet in Word en naar een uitgeverij gestuurd. Volgende week krijg ik hun beoordeling te horen.
Besluit ook deze keer met een gedichtje van mij. Alweer tien jaar geleden geschreven, maar het balanceren op dat slappe koord blijft een rode draad blijkbaar.
- mums -
Mochten we er niet uitkomen, tja, dan maar een bezwaarschrift indienen. Heb de hulptroepen van Stichting MEE al opgeroepen, want al die onrust in mijn hoofd....daar word ik niet blij van.
Het is eigenlijk ook geen wonder dat ik niet door de indicatie voor een loopfiets ben doorgekomen. Lees en huiver bij de reden die ze me hebben gegeven voor de afwijzing:
'Er moeten dan vanwege medische redenen beperkingen bestaan die zo ernstig zijn dat ze niet kunnen worden opgeheven met een loophulpmiddel'
Ja, laat deze maar even op je inwerken, was er zelf door geschokt, want kan het niet anders lezen dan dat je dus voor dit loophulpmiddel in aanmerking komt als je er niets meer aan hebt.
Wordt vervolgd........
Het trainen zal straks wel even weer pittig zijn, want het is onvoorstelbaar hoe snel je kracht inlevert als je een weekje uit roulatie bent.
Weet inmiddels wel waarom er niemand in de sportschool te vinden is met een lang vest. Had vorige keer de mijne aangehouden omdat het er nog weleens wat killetjes is en ons inspanningsniveau niet zo hoog is dat we het warm krijgen van het sporten.
Ging de les beginnen met tien minuutjes op het roeiapparaat. Zitten, schoenen in de riemen, de hendel oppakken en roeien maar...dus niet....ik strek mijn benen, maar het stoeltje gaat niet achteruit. Wat nu weer??
Kwam er helemaal zelf achter...mijn vest lag dus achter me op de schuifbalk en zat nu vast onder het stoeltje. Had ik van tevoren kunnen bedenken, dus knoop erin en verder met het programma.
Een andere doelstelling voor dit jaar was om mijn blogjes te gaan bundelen. Heb de afgelopen weken al mijn verhaaltjes omgezet in Word en naar een uitgeverij gestuurd. Volgende week krijg ik hun beoordeling te horen.
Besluit ook deze keer met een gedichtje van mij. Alweer tien jaar geleden geschreven, maar het balanceren op dat slappe koord blijft een rode draad blijkbaar.
wankelend op het slappe koord
de eerste stap los van de bodem
jij alleen met een slap koord
zelfverzekerd vol vertrouwen
balans dat is het toverwoord.
toen ik begon wist ik het zeker
ik red het naar de andere kant
maar ben nog niet eens halverwege
en wordt door twijfel overmand
factoren die mijn wil verstoren
invloeden van buiten af
die energie zijn gaan verbruiken
en ik ben boos dat ik het gaf
maar ik loop door ik ga niet vallen
ik weet er staat een vangnet klaar
moet even de balans weer vinden
dan ga ik verder reken maar
- mums -
