dinsdag 13 december 2016

OPSTANDIGE APPARATEN EN OP NAAR EEN NIEUW JAAR

Eindelijk weer even tijd, zin en ruimte in mijn hoofd  om  weer wat te delen. Moest vanochtend al heel vroeg in het ziekenhuis zijn voor een ct scan va mijn hart, en ieder nadeel heb een voordeel, want nu ben ik ook lekker op tijd weer thuis en is de dag verder van mij. Heb de afgelopen dagen bètablokkers moeten nemen om mijn hartslag naar beneden te brengen voor het nemen van mooie plaatjes van mijn kransslagaderen. Dit om te kijken of  daar misschien de oorzaak ligt van  het vasthouden van het vele  vocht de laatste maanden.
Ik vraag aan de man bij de scan hoe hoog die hartslag eigenlijk mag zijn nu en hij zegt "70, en liever wat minder".  Toen ik vanochtend mijn saturatiemeter raadpleegde gaf die nog, na een paar minuten rust uiteindelijk, 75 aan en dat meld ik. De jongeman verteld me dat het dan misschien nu wel niet doorgaat. Ja zeg, dat moet je maar zeggen, daar gaat mijn hartslag echt niet van naar beneden pfff.
Ik word toch aangekoppeld en hij gaat op zoek naar een ader. Ook dit gaat niet lekker, want ik geef mijn aderen echt niet zo maar bloot. Hij poert wat rond  en prikt wat links en rechts, maar er komt niets. Poging twee dan maar...en ik word al rustiger, maar niet heus....deze poging slaagt. Door deze naald zal straks contrastvloeistof binnenkomen. Hij gaat weg en  de komende 10 minuten zal ik alleen zijn. Er werd me nog verteld dat ik het warm kon krijgen van de vloeistof en dat ik het gevoel kon krijgen dat ik moest plassen. Gelukkig had ik al eens zo'n scan gehad voor mijn longen, dus  die herinnering kwam even weer boven drijven.
Het feest begint en door het lawaai heen verteld een vrouwenstem me  in of uit te ademen. Na enkele minuten bedenk ik me dat die contrastvloeistof deze keer reuze meevalt, want ik  verneem er helemaal niets van. Enkele minuten later weet ik waarom niet....deze komt er pas op het eind bij.
De scan ik goedgekeurd en ik mag weer naar huis. Volgende week de uitslag van de cardiologe.

Voor het schrijven van mijn blogjes heb ik steevast een papier  bij me in de buurt liggen waar ik af en toe wat steekwoorden neerzet over dingetjes die ik  wel kan gebruiken en niet wil vergeten. Ben nu al een paar minuten aan het zoeken, maar   ik weet niet waar ik het heb gelaten. Kan me nog wel herinneren dat ik een aantekening had gemaakt over de apparaten die je dingen dingen gaan vertellen.
Sommige dagen lijkt het wel alsof al die dingen je expres dwars willen zitten.
Op een dag ga ik naar de supermarkt en als eerste moet daar het glas in de glasbak, deze heeft geen display dus vanuit die hoek verwacht ik geen weerwoord. Met enige kracht duw ik de lege flessen en potten door de opening. Daarna na de flessenautomaat en ik begin deze te vullen. Nog helemaal in de  flow van het weggooien van de glazen variant geef ik ze een drukker mee. Gelijk komt er een fles terug en op de display verschijnt een groot kruis met de tekst   "NIET GOOIEN!"  het moet niet gekker worden. Voor straf krijg ik ook niet alle statiegeld vergoed.
Ik vervolg nog wat na mopperend mijn weg door de winkel.
Bij het afrekenen begint ook daar de display te mopperen "PAS ONLEESBAAR". Het zit zeker in de lucht. Meld nog even dat ook het flessenapparaat ook al opstandig was en me niet mijn statiegeld had meegeteld. Gelukkig  vertrouwt men me op mijn woord en krijg ik het alsnog terug.
Dan op naar de servicebalie,volgens mij voor postzegels, maar weet het niet zeker meer....papiertje is  zoek....en ja hoor , ook hier bemoeit zich de display weer met me. Ik had ook niet anders verwacht en hield mijn hart vast voor wat de rest van de dag ging brengen, maar gelukkig had mijn laptop geen zin in een discussie met me die dag.
Wel hadden we die avond een  sinterklaasfeest in het bewegingscentrum. Leuke opkomst en leuke mensen, dus dat kon niet stuk. We werden opgedeeld in twee groepen, de cadeautjes werden gesplitst en de dobbelstenen voor het sinterklaasspel uitgedeeld. Nog even een snelle en dan bedoel ik echt snelle bingo vooraf, dus het tempo zat er vanaf het begin goed in :)
Het spel begon en onze tafel bleef in beweging...plek naar links, plek naar rechts en tussendoor flink kletsen en daarnaast  ook nog je drankje steeds meeverhuizen. Het was reuzegezellig, maar vermoeiend.
Na afloop zaten we beide dobbelstenen eens te bekijken en kwamen erachter dat we niet slim bezig waren geweest. Op de andere steen stond...alle pakjes naar links of alle pakjes naar rechts...pff dat hadden we toch zelf ook kunnen verzinnen haha. Ik hoop dat ik me dit volgens jaar nog herinner...zonder papiertje .

Onze tuinverlichting brandt weer en ik ben er blij mee.

 Wil hierbij al mijn  lezers fijne feestdagen  en een gezond , liefdevol en creatief 2017 toewensen.

Sluit af met een gedicht van  bijna 10 jaar geleden.

vroeg mijn hart, geef mij de woorden
laat me vertellen hoe ik geniet
er kwam gevoel, kon het niet verstaan
of misschien wilde ik het niet

kijkend naar al die kleine lampjes
met zoveel liefde aangebracht
schiet ik zo vol met herinnering
het kind  in mij huilt dan toch zacht

oma, mama en mijn meissie
zij genoten echt van deze tijd
zij willen ons niet verdrietig zien
we gaan zorgen voor gezelligheid

ik weet , met mij, zijn er hier velen
die ook  het gemis in harten dragen
ook voor jullie branden al die lichtjes
wens iedereen vast fijne dagen

donderdag 17 november 2016

WEER IS ER EEN HOOFDSTUK AFGESLOTEN.

Nu schijnt er nog  een klein zonnetje, maar er is onweer en storm voorspeld, dus nog even genieten van de mooie herfstkleuren. Na mijn vorige schrijven had ik de wens geuit om in rustiger vaarwater aan te komen, maar  er zat nog een kleine stroomversnelling in de  levensrivier.
Twee weken nadat we onze vader overgebracht hebben naar een verpleegtehuis  besloot hij  het aardse leven los te laten. Hij voelde zich eindelijk rustig genoeg om dit te laten gebeuren.
Ik was niet verdrietig om zijn heengaan, maar schoot wel vol toen de enige manier om een kamer binnen 48 uur leeg te halen, haalbaar was door alles naar de stort te laten brengen. Vraag me af wat voor een persoon zo'n mensonterende regel heeft bedacht. Je krijgt amper de kans om stil te staan bij het feit dat er een dierbare is overgegaan.
We hebben in kleine familiekring afscheid genomen onder het  nuttigen van een broodtafel, omringd door  de  mooie spulletjes die hij maakte van blik en wat van zijn kleurboeken, deze hobby vond hij de laatste tijd erg leuk om te doen. 
Een mooie manier om afscheid te nemen zo met  broers en zussen en ruim anderhalf uur de tijd om herinneringen op te halen en even bij te praten over wat er allemaal zo gaande is binnen de familie. We konden wel lachen om die man. Neem nu  bijvoorbeeld en voorval tijdens een kerstdiner. We hadden   een schaaltje lychees op tafel staan met daarnaast een bakje voor de pitten. We moedigden pap aan om er ook eens eentje te proberen door te vertellen dat ze lekker fris en sappig waren. Ieder aan tafel was zo bezig met zijn of haar ding op de gourmet te leggen en ineens horen we hem roepen. "Ik vind die dingen helemaal niks,  wat een harde krengen zijn dat."Het bleek dat hij  in het verkeerde schaaltje had gegrepen.
Ook namen we hem   jaren geleden vaak mee te vissen, nou dan kon je er op wachten dat er iets mis ging. Er waren daar veel plompebladeren en veel geduld had de man niet, dus er ging geen visdagje voorbij zonder dat we een hengel uit de boom moesten bevrijden.  Ook moest je goed op je eigen hengel letten, want als hij langskwam voor een praatje dan lette hij er echt niet op waar hij liep en had ze zo gauw twee kleinere . Ook het voorval met  het zoeken naar de  rioolput in de tuin kwam weer ter sprake. We hadden een verstopping en moesten op zoek naar de put. Ik wist wel waar hij ongeveer zat, maar dat was vanuit de tijd dat het nog een tuin was. Ik wist nog dat er op die plek toen boerenkool groeide. Nu was alles al lang verhard dus het werd gokken. Een deel van de bestrating eruit gehaald en toen met een stok voorzichtig  prikkend op zoek naar het putdeksel. Pa kwam ook even kijken en moest gelijk meehelpen. Gewapend met mestvork begon zijn speurtocht. Al snel hoorden we gejuich, hij had hem gevonden. Al gauw werd ons duidelijk dat dit niet de put was, want we roken gas. De gaswacht gebeld en die stuurden een mannetje om het lek te dichten. De man was druk bezig toen ook pa besloot  om ook even een kijkje te komen nemen. Hij stond aan de rand van  het gat, dat de man had gegraven om het lek af te dichten met tape, met zijn sigaar in de mond en vroeg  hoe het er voorstond. Hem werd vriendelijk doch beleefd verzocht zich  met sigaar van deze plek te verwijderen.  Ja, dat was pa.
Voor de week hierna had ik al mijn afspraken maar afgezegd, want je staat ineens een week in regelstand en dan als alles achter de rug is komt er toch een lichamelijke reactie en het leek me verstandig om daar maar lekker aan toe te geven. Even niets moeten enkel maar mogen. Het weer was goed en ik kon mijn voornemen, om iedere dag met mijn gremlin te gaan wandelen, waarmaken en  het doet ons beide goed. Nu heb ik altijd poepzakjes bij me, maar als meneer zijn behoefte heeft gedaan dan geeft hij gelijk gas met zijn achterpootjes en is het niet meer terug te vinden tussen al dat blad. Eigenlijk is het ook geen gremlin meer, want nu hij alleen is, is het een heel ander hondje geworden. Een stuk rustiger in alles en ook echt al wel een stukje slanker :)

Ik sluit weer af met een gedicht, deze is  van oktober 2006.
Verandering / Toekomst / Verwerking



regisseur van eigen leven
schrijf mijn rol van uur tot uur
zoek afleiding en stel mijn doelen
en uitrusten in de natuur

maar mijn hart draagt het gemis
en het schrijven helpt genezen
mijn gedachten zullen bij haar zijn
maar niet meer zo vaak te lezen

ik wil weer mensen laten lachen
geluk in ’t kleine laten zien
een troostend woord of onzin schrijven
vind zo mezelf weer bovendien

En mocht je nog op zoek zijn naar een mooi cadeau  voor in de schoen of onder de kerstboom, denk dan ook nog even aan mijn boek. Er zijn inmiddels al zo'n 90 exemplaren verkocht en ik heb al 19 prachtige reviews gekregen.

vrijdag 21 oktober 2016

OP NAAR RUSTIGER VAARWATER.

En zo zijn er weer drie weken verstreken. Heftige weken en ben blij dat ze voorbij zijn. Ons lieve hondje Bo in laten slapen. Een gebeurtenis waar ik erg tegenop heb gezien.Een juiste keus, maar erg zwaar. Kreeg in de aanloop naar de dag steeds meer lichamelijke klachten en had het daarnaast ook erg benauwd. Ik weet dat spanning een aanslag op je lichaam kan plegen, maar had en heb nog steeds het gevoel dat er iets meer mee speelt. Ik houd erg veel vocht vast en ben mede daardoor ook  erg snel achter de poest. Op een gegeven moment ben ik zelfs op de spoedeisende hulp terecht gekomen, want nadat ik ongeveer tien meter had gelopen  en iets uit de wasmachine had gehaald om  buiten te laten drogen, had ik een saturatie van 85 en een hartslag van 135 en geloof me, dat voelde niet fijn. Ik besloot de dokter maar weer te bellen en gaf aan zo het weekend niet in te willen.
Drieeneenhalf uur later was ik weer thuis. Alle testuitslagen  waren van dien aard dat opname gelukkig niet nodig was. Wel waren zij ook van mening dat mijn hart het wel eens te zwaar kon hebben en ik mocht naar huis met  een afspraak voor de cardioloog een dosis dexamethason, want prednisolon wilde ik echt niet mee, een voorraadje plaspillen en een heerlijke antibiotica, namelijk de amoxicilline. Er stond op het recept een andere naam, had ik dit geweten had ik gelijk om een andere gevraagd, want van deze krijg ik gegarandeerd een zeer onprettige vaginale schimmel. De apotheekster  probeerde me nog gerust te stellen. Ze zei me dat dit nu echt niet het geval hoefde te zijn, dit gebeurde  vooral bij een lage weerstand.  Ja hoor, ik kom van de spoedeisende omdat ik me top voel... dus gelijk de volgende dag ook maar vast een middeltje opgehaald om bij de eerste tekenen gelijk in de tegenaanval te kunnen gaan en mijn potje probiotica ook maar weer uit de kast gevist.
Gelukkig reageert mijn lichaam aardig op de dexa, Deze keer geen 7 kilo bonusgewicht, de schimmel stak al na drie dagen de kop op, maar ik was voorbereid. Komende woensdag mag ik naar de cardio en ik hoop eigenlijk dat er een oorzaak te vinden is voor het vochtprobleem. Plastabletten doen hun werk, maar ik weet liever waardoor dit veroorzaakt wordt.
Dan ineens is er die  stralende zondag. Ik voelde me goed, was zelfs die avond ervoor nog met een vriendin naar het theater geweest. Lekker eten, lachen en goed gesprek, wat wil een mens nog meer. Wel zat het op de terugreis potdicht van de mist en reden wij vooraan in de file.
Dat dit weertype ook niet fijn is voor de longen kon zelfs zij ervaren.
Het was dus zondag heerlijk weer en we besloten de bos in te gaan met onze huisgremlin.
Ik had mijn loopfiets mee. Niet dat je op de bospaden hem als loophulpmiddel kunt gebruiken, maar wel als ondersteuning bij het lopen en een mogelijk om af en toe even te gaan zitten  om bij te komen. Zelfs mijn gremlin  is blij met de rustmomenten het arme ding. Hij komt normaal meestal niet verder dan de achtertuin en nu moeten zijn kleine pootjes heel wat meters maken. Het natte gras ontwijkt hij, hij houdt niet van nat het watje. We zijn bijna twee uur onderweg en ik heb genoten...heerlijk om weer gewoon eens door de bos te slenteren. Een plastablet nemen voordat je dit gaat doen is niet echt een wijze beslissing geweest, maar het is rustig in dit deel van het bos en de natuur kan wel wat vocht gebruiken, dus ontstaat er voor ieder een win-win situatie.
Ik heb van een vriendin een camera te leen en knip naar hartelust plaatjes van al het moois dat  in mijn zicht komt. Ik heb iets met  bomen in wat voor hoedanigheid dan ook.
Lieve Bink had die avond gewoon spierpijn. Ik hoop  dat het voor mij te doen is dat ik hem alleen mee uit neem voor  eerst wat kleinere wandelingen met de loopfiets.
Afgelopen week stond de verhuizing van mijn vader op de agenda. Hij ging van verzorging naar verpleeghuis.  Mijn broer, zijn vriendin  en ik hebben alle laden en kasten leeggehaald en alles maar eens goed gesorteerd en schoongemaakt. Ook hierbij kwam weer de nodige emotie om de hoek kijken, maar ook dit was een juiste beslissing en gaat ons ook weer wat rust geven en hem de verdiende nodige zorg.

Sluit weer af met een gedichtje van augustus 2007.



Delen / Leven / Gemis



gooi alle voel in een mengbeker
neem een slok, en houd het even in mijn mond
alsof ik wijn aan ’t proeven ben
afdronk fruitig, nasmaak niet uit te leggen

wat was en is,ratio en gevoel
stroomversnelling in een rivier
het ,net nog,  gladde wateroppervlak
ineens kolkend, en onbevaarbaar

versteld staan van je eigen kracht
genieten…en dan ineens die pijn
het liefst willen huilen, maar een lach tonen
weten dat het zomer is…en een herfstwind horen



- mums - 

zondag 2 oktober 2016

HET IS NOOIT ZO DONKER OF HET WORDT WEER LICHT.

Ik stelde het schrijven van een nieuw blogje steeds even uit. Zat te wachten op wat goede dagen, maar ben behoorlijk aan het kwakkelen.  Twee weken geleden kreeg ik op maandag ineens een paniekaanval, werd erg onrustig wakker. De mevrouw van de huisartsenpost heeft me daar echter geduldig doorheen geholpen. Daar zit je dan op de vroege ochtend hardop voor te lezen, ik had de pagina van nieuws nu voor me in beeld. De rest van de ochtend ging het redelijk, maar toen ik na een middagdutje wakker werd was het helemaal in de war. Ik kon mijn lucht niet kwijt en blazend en poestend zat ik in mijn stoel. Op een gegeven moment zat er niets anders op dan toch maar de huisarts te bellen. Ze kwam  vrij vlot en gelijk kwam de prednisolon al ter sprake. Dat neem ik dus echt niet, maar ik wilde, mocht ik me nog beroerder voelen, wel eens de dexamethason proberen, maar wilde in eerste instantie wel iets voor het vocht dat ik vasthield.Kreeg daarvoor wat plastabletten. Dat was net wat ik nodig had, na twee dagen was ik drie kilo lichter en een stuk minder kortademig. De dexa  ligt nu nog te rusten in mijn laatje. Toch blijf ik vocht vasthouden dus om de zoveel dagen neem ik maar even een pilletje en ik kreeg van een kennis een potje selderijzaad pilletjes. Hoop dat deze ook voor mij de klotsende enkels tegengaan.
Gisteren had ik ineens vreselijke last van mijn maag en na het innemen  van wat paracetamol en wat uurtjes slapen en zweten  was de pijn verdwenen. Ik vermoed zelf dat de beslissing om mijn woefje in te laten slapen één dezer dagen me letterlijk en figuurlijk zwaar op de maag ligt.
Ook blijven mijn gewrichten me plagen en zijn ook de botjes in mijn voeten erg gevoelig. Wederom erg blij met de loopfiets, want daardoor belast ik ze niet zo. Bij ieder stap die ik zet  voel ik me net  die zeemeermin uit het sprookje.
"Met de toverdrank van de zeeheks bij zich zwemt ze naar de trappen van het kasteel van de prins, waar ze het drankje opdrinkt en haar staart zich met snijdende pijn splitst in twee prachtige benen. Haar tong, die hield de zeeheks achter. De prins vindt het beeldschone maar stomme meisje daar, en neemt haar mee het paleis in. Elke stap op haar nieuwe voetjes voelt als een stap op messen en dolken, maar ze heeft het er voor over; eindelijk is ze bij haar jonge, knappe prins."
Bij mij ontbreekt de prins.
Waar knap je van op als je je niet zo lekker voelt...shoppen!!!! Dus toch  ook een dag naar het nabij gelegen dorp gegaan. Mandje van de loopfiets was al snel vol. Daarna naar de HEMA. Ik had weer wat hemdjes nodig, die draag ik omdat ik geen bh wil dragen. Ik heb er eentje in mijn kast liggen, maar die slijt echt niet.
Helaas is het soort  wat ik altijd kocht niet meer in het assortiment. Nu had ik in de kast eentje liggen en die zat wel lekker, dus op zoek naar dat soort. Ineens zag ik het hangen, maar het hing bij het corrigerende ondergoed en was behoorlijk aan de prijs. Had ik die de vorige keer ook meegenomen?
Ik heb hem laten hangen en thuisgekomen mijn hemdje eens aan nader onderzoek onderworpen en de mijne is dus ook 'corrigerend'. Nooit iets van gemerkt, want als je een peer  corrigerende kleding aantrekt, blijft het een peer.
Afgelopen vrijdag ben ik naar een zoutkamer geweest. Ze hadden een gratis kennismakingsaanbod en ik had er al veel goede berichten over gehoord van medelotgenoten. Het was erg aangenaam en al na tien minuten merkte ik dat er ruimte kwam. Heb gelijk maar een strippenkaart gekocht.http://www.zoutkameranderen.nl/index.php/de-zoutkamer/welkom
En als kers op de taart kreeg ik ook nog een prachtige recensie op mijn boekje. Daar knap je dan weer stukken van op.https://www.patientervaringsverhalen.nl/sshowgooglepdf.php?url=https%3A%2F%2Fwww.patientervaringsverhalen.nl%2Fimages%2Fabook_file%2F22728.pdf

Ik sluit weer af met een gedicht van mij. Deze is van 2008.
  


Innerstem 
hé, jij daar voor die spiegel
kijk eens naar die vrouw
stel dat dit iemand anders is
niet het beeld van  jou

zou je haar negeren
haar zien als een mislukkeling
haar dwingen te vermannen
of is dat niet jouw ding

nee, je zou haar troosten
en aan het lachen maken
begrip hebben voor haar verdriet
en haar liefdevol bewaken

jij  kunt enkel voelsmens zijn
is je zwakte en je kracht
doe voor haar nu eens hetzelfde
deel haar tranen in de nacht

zij is nu eenmaal wat je ziet
moe en opgebrand
laat haar weer genieten
neem haar bij de hand

nu kijk ik naar mijn spiegelbeeld
sorry…zeg ik zacht
was mezelf vergeten
kom er word op ons gewacht



- mums - 




woensdag 14 september 2016

HET IS EVEN WAT HET IS EN DAAR MOETEN WE HET MEE DOEN

Nou kan ik over het weer beginnen, maar dat dat doen vele anderen wel. Eigenlijk wil ik helemaal niet klagen, want ondanks alles heb ik me  behoorlijk goed door de afgelopen maanden heengeslagen. Veel bewegen met mijn loopfiets en daarnaast niet tot heel weinig doen  omdat het weer het gewoon niet toelaat, dus aardig in balans zeg maar.
Vorige week weer een longfunctietest gedaan en de resultaten waren iets minder dan vorige keer, maar gezien de luchtvochtigheid die dag, keek ik daar niet raar van op. De weegschaal daar gaf mee ook een prima gevoel, 95kg met kleren aan, wat wil je nog meer. Daarna na de longarts met o.a mijn vraag of ik een andere inhaler zou  mogen gebruiken. Eentje zonder ontstekingsremmer gezien mijn eeuwige mondschimmel en sinds kort de pijnlijke gewrichten.
Een fijne arts heb ik, die doet nooit moeilijk en wil altijd graag met je meedenken. Ik verliet het ziekenhuis dan ook met een andere medicatie genaamd Spiolto respimat. Deze hoef je maar eenmaal per dag in te nemen. Dat was de volgende dag wel spannend, zou het lukken...werd de volgende ochtend gelukkig net als anders wakker en had het niet benauwd gehad  de afgelopen 24 uur. Heb wel de bijsluiter even goed gelezen. Dat had ik beter niet kunnen doen...alles waarvoor ik dus een ander middel wilde staat wel als eventuele bijwerking vermeld...Lekker dan.
Heb dus wel gelijk weer wat kruidensupplementen opgehaald. Heermoes voor het bindweefsel, wat voor een goede vochthuishouding en een nieuwe voorraad hoge dosering vitaminen D3 en nu maar hopen dat mijn gewrichten zich gauw weer joepie voelen, want tot nu toe blijft het gedoe.
Word ik me vorige week ook voor de tweede maal gebeten door mijn ouder wordende woefje pfff wat deed dat weer zeer. Een tetanusprik hoefde ik gelukkig niet weer. Stilletjes hoop ik dat hij eerdaags gewoon lekker inslaapt anders zullen we zelf toch een beslissing moeten nemen, want hij wordt steeds happiger. Stel het in ieder geval tot volgende maand uit, want deze is al zo  vol met herinneringen.
Gelukkig zorgt mijn loopfiets voor voldoende leuke momenten. Een paar weken geleden waren we in  landgoed Oranjewoud. Volgens de website zou ook daar een  rolstoelvriendelijk familiepad zijn. We begonnen te lopen, maar  na een poosje kwamen we er achter dat we niet op het juiste pad zaten, dus gingen we terug. Even verderop zagen we een  oudere mevrouw op een scootmobiel begeleid door, naar ik aannam,  twee kleindochters op de fiets. Ook zij waren in mijn ogen op zoek naar dit pad om met hun oma te gaan wandelen op het landgoed.Ook zij keerden om en stoven ons echt met een rotgang voorbij, ik kwam gelijk in de slipstream terecht. Bij het hek, waar wij ook heen wilden gaan, sloegen ze af. Daar zagen wij hen weer, maar het stel was allerminst van plan om van de mooie omgeving te genieten, want al roepend, kijkend en wijzend werd  er jacht gemaakt op  pokemon.
Gelukkig zat er maar eentje daar op de wal en hebben we ze verder niet vernomen.
Afgelopen weekend besloot ik  mijn zoon even te gaan aanmoedigen bij  het Bike festival in Assen. Een zware 24 uurs rit rond de baggelhuizerplas. Zondag was  het eerst wat miezerig maar al gauw werd het aangenaam. Niet zo heet als de vorige dag, want dan had ik niet heen kunnen gaan, dus de weergoden waren me gunstig gestemd.
Tegen  half elf kwam ik daar aan en toen op zoek naar de tent van hun team. Terwijl ik daar zoekende rondloopfietste voelde ik me voor het eerst niet op mijn gemak. Er werden rare opmerkingen gemaakt en vanuit de vele tentjes voelde ik me af en toe bespot. Ik weet het maar aan slaapgebrek en een hoog testosteron gehalte daar  op dit evenement.Ik had dit niet verwacht, deze onsportiviteit. 
Na een dik half uur zoeken vond ik de groep en was kon ik voorgaande gebeurtenissen  laten voor wat ze waren. 
Ik had mijn fotocamera mee en besloot op een leuk plekje langs het parcours in plaats van foto's nu eens wat korte filmpjes te maken. Ze zijn erg kort geworden...ik zag bij thuiskomst dat ik filmde als ik dacht dat hij uit was en zag van al mijn filmpjes enkel het laatste moment, van dat ik dacht de camera uit te doen. Staan mooie elektriciteitsdraden op de camera en wat zand en gras.
Mijn zoon had zijn laatste ronde gemaakt en ik besloot naar huis te gaan en hoorde een raar gezoem in de lucht. Daar kwam de drone aan. Ik wilde nog zwaaien, maar hield me in.
Gisteren zag ik dat ik  dus wel gespot was op dat moment...erg leuk. Ik sluit het filmpje bij, want het is een prachtige sfeerimpressie van de tocht. Ik kom rond 7.12 in beeld en als je  wat terug spoelt zie je mij op de achtergrond aan komen suizen  en lijk ik wel een spookrijder, dan zie je ook hoe hard mijn karretje gaat. Dronebeelden van de race'

Deze keer sluit ik niet af met een gedicht, maar met een link naar de website die voor mijn lieve dochter is gemaakt en waar veel van mijn gedichten te vinden zijn die er in een periode van twee jaar na haar heengaan zijn gemaakt  . I.M Rommy. 07-01-82  -  16-09-06

dinsdag 23 augustus 2016

GELUKKIG KAN IK NOG GENIETEN

En dan ineens is  de vakantie voorbij. Waar zijn die weken gebleven? Heb net mijn eigen facebooktijdlijn eens teruggelezen en wat hebben we toch veel gedaan. Heb de afgelopen jaren nog nooit eerder zo'n actieve vakantie gehad. Als ik mijn man noem in eerdere blogs dan komt hij er vaak niet zo heel goed van af, maar deze keer...alle lof. Hij heeft avonden zitten googlen op  rolstoelvriendelijke wandelpaden, bij bezienswaardigheden gekeken of deze ook geschikt voor me waren en kwamen we een heuveltje tegen  dan kreeg ik een duwtje in de rug mee en mocht er enkel een trapje zijn dan bracht hij de loopfiets mee omhoog.
Zonder  deze was ik waarschijnlijk nergens gekomen, want het lopen is en was de afgelopen weken pijnlijk. Heb nog mijn bloedwaarden laten meten en de reumafactor was bijzonder hoog. Ben inmiddels kunstenaar, schrijver en  goed op weg om weervrouw te worden. Ik heb geen buienradar meer nodig, mijn gewrichten geven het wel aan.
Afgezien van de pijn in de gewrichten brengt het ook weer de nodige kunstgrepen met zich mee. 
Na de fysiotraining van de donderdag heb ik 's avonds weer een pijnlijk  linker schoudergewricht. Nu ben ik linkshandig dus...gedoe. Daarnaast heb ik last  een pijnlijke rechter wijs en middelvinger. Niet handig. Neem nou bv. mijn lunch, toen een broodje en een beker bouillon, deze nuttig ik bij mijn bureau terwijl ik, net als  vele andere dagen, Candy crush. Gelukkig kan ik nog mijn muis bewegen. Normaal is het multistasken en gebruik ik beide handen, maar nu is het onmogelijk om de beker soep met rechts te drinken, dus zou dat links moeten, maar ik kan de mok niet met links bij mijn mond krijgen...te pijnlijk. Lepel opgehaald en  en door deze wat onhandig tussen  pink, middelvinger en duim te balanceren  gaat het lukken. Hetzelfde probleem doet zich voor in de avond als ik mijn glas wijn wil drinken en dan moet ook de fles nog los. Waar een wil is is een weg ...
Het geeft enkel ongemak, of ik nu naar toilet moet of de trap op wil. Kan niet leuninghijsend naar boven, me niet aan de deurklink van het toilet hijsen. Nu moet ik zeggen dat door mijn geloopfiets mijn beenspieren sterker zijn geworden en kan ik meestal wel met losse handen opstaan. 
Binnenkort weer naar de longarts en maar eens kijken of er iets aan de puffers kan veranderen, want de balans tussen voordelen en bijwerkingen slaat inmiddels aardig door naar de verkeerde kant.
Heb vaak mondschimmel en daardoor een droge mond en keel. Het gebeurt regelmatig dat ik met iemand in gesprek ben en dan ineens kan ik niet meer slikken... dit voelt erg naar en gelukkig lukt het me om dan goed te ontspannen en kalm te blijven en dan komt het wel weer goed, alleen zitten de eventuele gesprekspartners dan heel raar te kijken, want een Roelie die stilvalt is een zeldzaamheid.
Gelukkig waren de genietmomenten vele malen groten dan al het ongemak en dat maakte veel goed.
Afgelopen week naar de Etstoel in Anloo geweest. Zo'n  relaxte sfeer. Ik had wel gezien dat er kinderen op de rug van een grote Belg mochten rijden, maar had niet goed door dat ze rondjes bleven lopen. Ik sta op een gegeven moment  te kijken bij een kraam en voel ineens iets zwaars op mijn schouder. Denk eerst nog dat het de hand van mijn man is, maar dan hoor ik een vreemd geluid en kijk om. Ligt daar zo'n groot paardenhoofd op mijn schouders, die wilde er graag langs. Ik moest zo vreselijk lachen en de mensen om me heen lagen ook dubbel. Mijn gezicht scheen boekdelen te hebben gesproken .
Daarnaast heerlijk gewandeld in de bossen van staatsbosbeheer, over hun mooi aangelegde familiepaden. Het is zo fijn om na een evenement met veel lawaai de stilte op te zoeken . Nu ik niet op obstakels op de weg hoef te letten kan ik rustig alle kanten opkijken. Mijn camera in de aanslag om mooie  dingen vast te leggen die mijn ogen zien. Een hart in het wolkendek, dansende bomen en monsters die zich vastklampen aan hun stammen. Dat is genieten...
Ik heb de foto's  die gemaakt zijn op mijn dagtripjes openbaar gezet op mijn tijdlijn, dus deze kunnen door ieder die dat wil bekeken worden en zo kunnen jullie even meegenieten.

Sluit weer af met een gedicht, deze is van mei 2007



Leven / Troost / Geen Thema



dieren met hun jonge kroost
uren kan ik naar ze kijken
dat tedere en zorgzame
en niet van hun zijde wijken

dat instinct, dat moedervoel
vult me met warmte, doet zoveel
terwijl mijn hart smelt van ontroering
proef ik zout van tranen in mijn keel

zoeken naar troost en het dan vinden
emotievoel bij wat je ziet
als ik geen verdriet zou hebben
voelde ik die troost ook niet



vrijdag 5 augustus 2016

HET WAS WEER TIJD VOOR EEN GOED GESPREK MET MEZELF

Het is weer eens een stralende dag vandaag. We hebben regenstralen en zonnestralen. Voor ieder wat wils zou je zeggen, maar ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Heb steeds vaker last van pijnlijke gewrichten. Pols, schouder, vingers en afgelopen week ook ineens mijn voeten. Dus nu waren ze niet enkel dik, maar ook  nog erg gevoelig. Er was een fantasy-fair in het nabijgelegen dorp en daar wilde ik toch wel erg graag heen en waar een wil is is een weg, dus een strijdplan gemaakt.
Het evenement speelt zich hoofdzakelijk buiten op het gras af en met de buien die er al gevallen waren zou dat wel eens 'soppig' kunnen zijn. Slippers vond ik dus niet echt een optie. Laarsjes  opgezocht, maar mijn dikke voet past er maar amper in pff wat een rotgevoel. Voordeel was wel dat er niet meer vocht in de enkel zou komen, want daar was geen ruimte meer voor. De rollz meenemen  was ook geen optie, want die zakt daar weg, dus wederom mijn vriend de loopfiets in de kofferbak gelegd. We waren er  op tijd. Auto mooi dicht bij de ingang geparkeerd. Daar stonden nog niet veel, dat is het voordeel als je zo vroeg bent. Achteraf bleek het een andere reden te hebben, namelijk "Verboden te parkeren". Volgens mij stonden die bordjes er op de heenreis niet :)
Ben blij dat we gegaan zijn. het was erg gezellig. Mooie muziek, leuke voorstellingen en gezellige kramen met een grote diversiteit aan spullen. Veelal zelfgemaakt.
Met loopfiets aan de hand lukt het prima om rond te komen. Bij elke stop kan ik gelijk gaan zitten en daarna weer een paar meter lopen. Had met een rollator dus ook gekend, maar dan moet je die ook nog voor je uitdrukken en dat is zwaarder dan naast mijn bike lopen.Genoten van een lekker biologisch frietje in de schil gebakken met eigengemaakte bio mayo van de friet-fiets. Mooie pet gekocht en een alladinbroek, dus weer helemaal happy.
Drie uur later vind ik het wel welletjes en rijden we weer naar huis. We zijn nog maar net binnen of daar gaan de hemelsluizen weer open. Zo jammer.
Deze Hollandse zomer, met zijn geweldig hoge luchtvochtigheid, zorgt er wel voor dat alles nog meer dan normaal gedoseerd moet worden. De dag na het uitje zit er dan ook niet meer in dan wat boodschappen doen voor het avondeten. Mijn voeten plagen me en zelfs mijn lievelingshobby "praten"  valt me zwaar. Dus ook geen puf voor fysio.
Op tv zag ik de dag ervoor een recept voorbijkomen op 24 kitchen. Eenvoudig en erg geschikt voor de gemakkelijke vakantiekeuken.  Er ging onder meer geraspte aardappel in. Dat is wel weer iets wat energie kost om te maken dus besluit ik dat een paar uur eerder al te raspen en zet het weg in de koelkast. Als het tijd is om met  de bereiding van  de  worst-aardappel tortilla te beginnen haal ik de bak met aardappel uit de koelkast...gatver... ik zie daar een bruine smurrie in de kom liggen..jakkes...wat weer een strakke actie van me...ik wist  eigenlijk wel dat je geen aardappel zo in de koeling kunt bewaren. Ik heb het al wel vaker geroepen, die benauwdheid tast je denkvermogen af en toe flink aan :(. Gevolg is wel dat ik opnieuw aardappels moet raspen en de rest dan ook nog moet doen. Dan  ben ik aan tafel met drie happen wel klaar.
Eergisteren  gingen we bij familie op bezoek. Ze stonden op een kleine camping in Odoorn en ook hier weer veel gras. Het is niet erg ver lopen dus ik besluit mijn bike in de auto te laten. Zo heb ik dan de handen vrij om de paraplu vast te houden, want het was wederom een (regen) stralende middag. Het is een kleine voortent en daar zitten we gezellig met vijf man binnen terwijl buiten het water met bakken uit de hemel komt. Na een klein kwartier wordt het me toch echt te benauwd en  vraag ik of de tent open mag. Dat lucht wat op.  Het enige wat we zien is regen en ik houd ook mijn paraplu, die buiten onder een partytent ligt, goed in de gaten. Deze probeert namelijk regelmatig van het veldje te ontsnappen. Dan valt mijn oog ineens op een grote kastanjeboom en ik zie daar al grote groene bolsters aanhangen. Ineens schiet de gedachte door mijn hoofd dat we dus regelrecht  op de herfst afstormen. Een prachtig jaargetijde, maar ook niet het meest gunstige voor een longpatiënt. We hebben al menig mooie nazomer gehad, maar  daar horen ook weer de mistige ochtenden en avonden bij.
Dit soort gedachtes wil ik eigenlijk helemaal niet hebben , want dat klinkt weer depri. Helaas hoort dat ook voor mij bij de herfstperiode. De septembermaand, die toch altijd weer een rollercoaster met verschillende  emotionele herinneringen is aan geboorte en dood.
"Kom op Roel, het is nu nog augustus en je man heeft vakantie. Geniet van de dingen die wel kunnen." Ik spreek mezelf weer even opbeurend toe en gelukkig  luister ik af en toe naar mezelf.

Sluit weer af met mijn gevoelens van augustus 2006...en hieruit blijkt dat het ergens ook altijd 'gisteren ' blijft.



 IK / Verwarring / Geen Thema


je wilt zoveel
kom op, vooruit dan
doe dan iets, begin een keer
zo wordt je wereldje steeds kleiner
straks durf je helemaal niets meer

zo ben ik tegen mezelf aan ’t praten
lig met mijn eigen overhoop
soms voel ik me wel zes personen
mezelf, dus voor de voeten loop

daar gaat mijn ironie en humor
met het deel, dat vooruit wil
ook nog het stuk dat wil verwerken
daarnaast , moeder, echtgenoot, de spil

en iedere dag ben ik aan ’t rapen
veeg mezelf weer bij elkaar
maar ze willen niet echt samenwerken
en die stemmetjes, die praten maar


woensdag 27 juli 2016

STRAND, ZEE EN GEZELLIGHEID.

Weer thuis van een  lang weekendbezoek aan onze Zuiderburen.De puffende hitte van vorige week deed me opzien tegen de reis erheen. In onze auto geen airco of climate control, dus enkel ramen  die open kunnen en daar kunnen mijn oren  maar moeilijk tegen. Goed voorbereid op  het scenario van 'ín de file staan bij hoge temperaturen' was de koeltas goed gevuld met flesjes water, fruit en belegde broodjes. Handdoeken om eventueel de ramen wat af te dekken en wegwerp wasdoekjes voor  de bezweette handen en gezicht. Aan alles was gedacht. De volgende ochtend  in t-shirt en korte broek naar beneden...toen wist ik al gauw dat het  'hitteplan' voorlopig niet in werking zou treden. Ik was wel blij met dit weerbeeld, had er stiekem heel erg op gehoopt.
 De tassen, rollz-motion, jassen lagen al in de kofferbak en wat last minute dingetjes gingen mee  op de achterbank. Mijn zuurstofconcentrator voor de nacht liet ik thuis, want een kamer met hem delen is nog steeds geen optie. Ik lig al wakker als er een wekker tikt en mijn bezoek van vorig jaar deed me erop vertrouwen dat de zeelucht me goed zou doen.
Op het nieuws hoorden we over hevige stortbuien op onze route, er waren zelfs mensen verongelukt...pff.. en er deden zich meerdere files voor, maar alle goden en engeltjes waren met ons en de reis verliep voorspoedig. Halverwege de middag kwamen we al aan bij Hotel  Escapade in De Haan.
Daar begon het avontuur, want er was geen parkeerplek te vinden. Lichte paniek, want wat nu. We gooiden er nog een rondje tegenaan, maar het resultaat bleef hetzelfde. Vanuit de auto maar gebeld naar het hotel en het bleek dat we bij de deur onze spullen wel mochten lossen en dan maar weer een plekje zoeken. Het parkeerbeleid daar is dat je je auto overal  neer mag zetten...gratis!!! Ik mocht gelukkig met de bagage afgezet worden. Het duurde even voordat mijn wederhelft zich bij ons voegde.
De spullen gauw naar onze kamer en toen op verkenning. De rollz werd in elkaar gezet, want al na een paar meter  werd het al duidelijk dat lopen voor mij geen optie was. Mijn  enkels en voeten zagen er weer uit als opgeblazen latexhandschoenen en dan voelt lopen niet echt prettig. Daarbij kwam nog dat we om bij  de boulevard en het strand te komen toch ietwat moesten klimmen.
Vorig jaar had ik al ervaren dat Belgische oversteekplaatsen en rolstoelen geen  vriendjes zijn en het lag dus niet aan de plaats waar ik de vorige keer was...
Om over te steken moet ik achterwaarts de hoge stoep afgereden worden, halverwege de oversteek staat het licht in vele gevallen alweer op rood, maar gelukkig zijn de mensen daar erg vriendelijk en wachten wel. Aan de overkant is het zoeken naar een plek waar je met iets minder grote inspanning de rolstoel weer op het trottoir kunt hijsen. Ik overweeg om na deze vakantie om toch luchtbanden onder de rollz te monteren.
Eindelijk zijn we veilig aangekomen op de boulevard en gelijk komt er een aardig meisje op me af met een folder "Zon,Zee...Zorgeloos" en informeert over de de toegankelijkheid van de stranden voor iedereen. Kan een rolstoel op grote banden huren...er liggen vlonders tot vlak bij de vloedlijn, dus ook ideaal voor rollators en mensen met kinderen. Mag gratis gebruik maken van toilet en douche en ze zijn echt superbehulpzaam. zo wordt een dagje strand  en zee  ineens geen  onmogelijkheid meer. We hebben dan ook een geslaagde stranddag gehad.
Er zijn langs de kust diverse rolstoelvriendelijke afslagen naar het strand, maar dan moest je wel een eindje lopen dus ik zei tegen mijn man dat ik die paar treden wel op kon lopen als hij de rolstoel wilde tillen. Dit was niet eens nodig. Er kwamen twee jongemannen aan en die vroegen of de stoel naar boven moest en voor hij kon antwoorden hadden ze hem de trap al opgedragen...geweldig.
Onze eerste  dag in het hotel  was even aftasten...hoe zou het zijn.  Nou ...het eten was geweldig en ik met mijn nieuwe eetstijl  heb weer grenzen verlegd en koos nu eens niet gelijk voor de vertrouwde schnitzel, maar ging voor de vis. Heb zelfs voor het eerst in mijn leven olijven gegeten en deze keer gingen ook de salades op.
's Avonds even gezellig aan de bar.Van alle onderwerpen die je maar kunt bedenken staat ineens zanger Rinus op het programma...mijn man vind dit geweldig...en zij ook. De stemming werd steeds beter...ach met een extra glaasje wijn kan zelfs ik Rinus wel verteren :)
Slapen zonder zuurstof was die avond geen enkel probleem.
De avonden erna blijven we bescheiden en dankzij de zeelucht slapen we prima.
Ook nog een minimidgetgolf bezocht. Dat was heel lang geleden dat ik zoiets had gedaan en wat heb ik genoten en zelfs gewonnen :) Het terrein was niet echt rolstoelvriendelijk maar ik had er een rollator van gemaakt en voelde me goed genoeg om dat ding over het terrein te slepen. Geduld is echter nog steeds niet de sterkste kant en voor ons zitten twee grote groepen.  Op een gegeven moment besluiten we dan ook om niet het parcours in de juiste volgorde af te leggen  en op een gegeven moment is de laatste hindernis nog vrij. Ik vlieg er met een 3-slag overheen en wil mijn bal
pakken, maar die is verdwenen. Laatste hindernis neemt dus je bal in :) Ik zeg tegen mijn man dat hij deze later maar  moet nemen  anders hebben we geen bal meer..
We sluiten ons dus weer aan bij de groep en voor ons is een stel "echte"golfers. Ongelooflijk. Zij nemen de hindernissen alsof ze op de 'green' staan. Er wordt even 'ingeslagen' en als een van de kinderen de hole mist roept moeders  "O jee, ze is helemaal niet goed gefocust". Mijn man dacht ook menigmaal dat hij op de green stond hoor. Menig bal belandde ver buiten de baan en zelfs in struiken die volgens mij nog nooit eerder een bal hadden gezien .
Ik heb genoten. Heerlijk mensen kijken. Mensen met kinderen, hun hondjes  hun kip...huh kip. Misschien was het ook wel een haantje in de Haan, maar deze man liep met een zwart kipje( haan) met witte kuif. Net even opgezocht en kom op zwarte Poolse kip met witte kuif.
Heerlijk dat zoiets kan.
België bedankt !!! Ik heb genoten van jullie schone strand, de hulpvaardigheid, jullie mooie taaltje, humor en kalmte.

Mijn gedicht  dat ik plaatste op juli 2007 was niet echt een gedicht en ook zeker niet mijn woorden, maar wel de humor die ik kan waarderen. Heel toepasselijk nu ik zoveel Frans heb gehoord de afgelopen dagen, :)

Humor / Geen Thema / Geen Thema


Sochès en sávons

Sachiés belle


( sé nu pás  jent )







dinsdag 12 juli 2016

VAN ALLES WAT...NET HET WEER

Ik had voor vanmiddag een bezoekje in de planning staan, maar deze gaat niet door, dus in plaats van kletsen aan de keukentafel kom ik jullie even bijkletsen :).
Schaaltje kersen erbij, althans dat was een schaaltje vol, nu liggen er enkel de steeltjes en de pitten.Gaat net zo snel als een schaaltje drop of chocolaatjes, is net zo verslavend.
Ze waren in de aanbieding, dus vanochtend even een pondje gehaald. Normaal pak ik altijd de papieren zakken om mijn spulletjes in te doen, maar deze lagen aan de anderen kant dus ben ik voor het plastic gegaan. Daarnaast nog 1 appel gekocht voor  in de witlofsalade. Leg al mijn boodschappen keurig op de band en de appel en kersen als laatst. Daarna alles in mijn tas, pak de zak met kersen en daar ging het fout...alle kersen over de vloer en ik had enkel de bovenkant van het tasje nog in mijn handen. De sticker die ik op de appel had geplakt was aan de tas gaan plakken en toen ik deze oppakte sneed het steeltje van de appel een scheur in het plastic. Heb wel even nieuwe gepakt.
Vorige week heeft mijn man eindelijk zijn tandemsprong kunnen maken. Hij vond het geweldig. Het was gelukt er 13 kilo af te krijgen met behulp van shakes en koolhydraatarme maaltijden. Nu hoeft hij niet meer gedwongen af te vallen, maar ik blijf wel anders koken. Niet echt kha meer maar wel beperkt. Het is mij goed bevallen en  ik blijf nu lekker mondjesmaat  centimeters  kwijt  raken.
Gisteravond stond opnieuw de spinazietaart op het menu. Vorige keer was die wat soppig omdat er niet in de omschrijving stond dat ik het uit moest laten lekken. Dus met vol vertrouwen gisteren aan de slag gegaan. Voordeel is dat je het van tevoren klaar kunt maken. Op het laatst dan het eimengsel erbij doet en dan weer lekker een half uurtje bij kunt komen. De oven doet dan de rest van het werk wel. Vorige keer had ik het in een ovenschaal gemaakt omdat we met meer personen waren, maar  voor twee kon het wel in de springvorm. Die kon ik invetten of er een silliconenmatje inleggen. Ik koos voor het laatste.
Terwijl we zitten te eten merk ik nog op dat je niet veel van het eimengsel terugvind. Ik vind het een hoog spinaziegehalte hebben. Bij het opruimen van de dis kwam ik erachter waarom we het ei niet terugvonden. Het mengsel was onder  het matje gelopen en daar lag nu een stevige koek ei  op de bodem van  de springvorm...pfff. Deze taart gaat dus nog een keer in de herkansing.
Het vreemde weer de laatste tijd zorgt ervoor dat ik maar weinig op de loopfiets weg kan. De luchtvochtigheid is steeds veel te hoog en alhoewel ik me als ik zit topfit voel, daalt mijn saturatie iedere keer behoorlijk bij zelfs lichte inspanning. Dus ben ik meer binnenshuis dan buiten te vinden...helaas.
Om er toch iets leuks van te maken besloot ik een kennis te verassen met een mooie tekening. Nu weet ik ook weer waarom ik in de zomermaanden liever iets met verf doe, moest erg oppassen met mijn zweterige handen het papier niet aan te raken, maar dat ging niet helemaal lukken. Het ging vlekken en ik had al besloten te tekening  te vernietigen. Had hem gelukkig eerst even ergens neergezet en toen ik er vanaf een afstandje naar keek leek het ineens niet zo zichtbaar. Dus de hond was gered en de kennis blij.

Verder heb ik mijn chi neng qigong weer opgepakt. Gelukkig deze keer geen honden die de vuilnisbakken leeghaalden in tussentijd of met vegers aan de haal gingen. Beide lagen lekker in de buurt van me.
Je fit voelen heeft ook een keerzijde. Ik wilde met de auto naar de winkel omdat het regende. Ging zitten en deed de ruitenwissers aan. Nou dat hielp niet want deze lagen bezaait met het afval van de lindebomen, dus voordat ik weg kon leek het me verstandig om deze even schoon te vegen. Ik sprong omhoog vanaf de stoel en knal met mijn hooft tegen de deurpost. Sterretjes...auw, auw auw. pfff . Het was al zolang geleden dat ik *normaal* uit  de auto stapte. De laatste tijden gingen eerst de benen uit de auto, dan schoof ik wat naar de uitgang toe om vervolgens half uit de auto te rollen. Dus die deurpost komt dan niet eens bij  mijn hoofd in de buurt. Het is nog steeds wat gevoelig, maar heb een hard hoofd gelukkig :)

Sluit af met een gedicht van mij  van mei 2007.
mooie herinneringen
slaak  dan even een zucht
voel dat speldenprikje in mijn hart
ogen dwalen langs de lucht

maar ook pijnlijke momenten
komen af en toe voorbij
voel  dan weer mijn hartje breken
krimp ineen ,laat tranen vrij

ze zijn er , zomaar, onverwachts
kreeg van iemand zoute drop
en ineens zijn daar die beelden
staat alles even op z’n kop

die maanden in dat ziekenhuis
die hoop en wanhoop, machteloosheid
daar zit nog veel van mijn verdriet
raak die beelden moeilijk kwijt

gelukkig blijft  papier geduldig
genieten, weet nog wat dat is
zie geluk in kleine dingen
maar, het blijft een groot gemis

En ook  de link naar mijn boekje  wil ik graag weer even delen.


donderdag 30 juni 2016

Luchtvochtigheidsleed en een promotie

Nog even en dan is ook de junimaand  alweer voorbij. De zomer is begonnen en het is tot nu toe een echte Hollandse zomer. Hier geen last van extreem veel regen. De buien trekken mooi om ons heen. Vervelend is wel de regelmatig hoge luchtvochtigheid, die beneemt me  dan ook vaak  de adem. Vorige week maandag ging ik naar mijn wekelijkse fysio. Niets aan de hand...ik ging op de roeitrainer zitten. De deuren voor me stonden open en buiten miezerde het. Ik begon te roeien en waande me, door de wind en kou die van buiten binnen kwam, op het Zuidlaardermeer. Normaal haal ik met gemak de tien minuten, maar nu moest ik na drie minuten  de oefening staken. Ik had het zo benauwd. Ik wen maar niet aan de plotselinge omslag die je kan overvallen. Ik bleef  mezelf maar  toespreken in mijn hoofd 'schouders naar beneden' 'tuit je lippen en blaas goed uit' 'ontspan', maar wat ik ook deed, echt beter werd het er niet van. Ik had me na de vorige aanval, die ik kreeg omdat ik mijn medicatie vergeten was in te nemen, voorgenomen altijd een inhaler in mijn tasje te doen, maar had dat dus niet gedaan. Na even te hebben gezeten op naar de auto en gauw naar huis.
Bijna bij huis bedenk ik me dat ik me dat ik ook nog boodschappen moet doen...pfff...als ik nu naar huis ga moet ik straks nog een keer de deur uit. Ik besluit gelijk door te gaan. Was geen goed besluit.
Ik weet in de winkel te komen en  nog geen tien meter binnen heb ik het gevoel dat mijn benen het gaan begeven. Jeetje Roel...kalm blijven...denk om je ademhaling. Het zal me toch niet gebeuren dat ik hier tussen de sla en komkommers crash. Ik pak wat ik nodig ben en merk dat ook mijn sluitspieren het niet eens zijn met mijn actie. Ik wil nog vragen of ik gebruik mag maken van het toilet, maar wil nog liever heel snel naar mijn eigen huis.
Ik heb het gered, maar vraag niet  'hoe'. Eerste run was naar mijn la met de inhalers, deze heb ik meegenomen naar het toilet en toen had ik alles wat mijn hartje op dat moment begeerde.
wat een opluchting. Doe ook gelijk mijn sportschoenen uit. Mijn ene enkel is weer helemaal opgezet door vocht.Deze pak ik lekker in met een koolblad en dat voelt gelijk al prettig. De rest van de dag ben ik bezig geweest met 'bijkomen'
Zo snel als het opkomt, zo snel kan het ook weer over zijn en de dagen erna voel  ik me stukken beter, maar besluit met die hoge luchtvochtigheid toch maar rustig aan te doen en blijf zoveel mogelijk binnen.
En dan  verandert het weer en ik krijg ineens ook weer vleugeltjes. Mijn loopfiets en ik zijn inmiddels dikke maatjes en ik voel me zo langzaamaan meer mens. Ik heb het gevoel dat ik weer 'loop' en rechtop. Voel me langer en slanker. Drie maand geleden  had ik broeken met maar 54 . Vorige maand een 48 en  nu zelfs een maatje 46 mee naar huis kunnen nemen.
Ik heb mezelf een promotie gegeven van trapleuninghijzer om boven te komen, naar traploper met lichte leuningondersteuning. Mijn benen worden iedere dag sterker en ook mentaal voel ik me 'beter'.
Heb afgelopen week zelfs zowaar een kort sprintje getrokken. Wist niet dat ik nog versnellen kon.
Er zijn drie factoren die hier ongetwijfeld aanhebben bijgedragen. Een ander eetpatroon, mijn loopfiets en ook ben ik de afgelopen maanden gestart met het gebruik van wietolie.
Aan mij de taak nu om mijn grens wel goed te blijven bewaken, want ik merk nu wel dat, omdat het kan, ik  veel meer in beweging ben.
Dan is er nog een fijne bijkomstigheid van de loopfiets. Mijn hak, die al een dik jaar een dikke pijnlijke kloof heeft, is inmiddels dicht. Droge huid en eeltvorming horen bij de COPD, maar omdat ik mijn dikke olifantspootjes nu niet meer zo hoef te belasten, krijgen ook die tijd om te helen  Ik denk dat ik maar eens contact opneem met de leverancier haha. Ze mogen me wel betalen voor al deze lovende woorden die ik mijn bike toeken.
Had ik vorige keer geschreven dat er een stukje in het julinummer van de Longwijzer zou komen. Kreeg afgelopen zondag een mailtje dat het opgeschoven is naar september. Het julinummer was al te vol, maar dat wat in het vat zit verzuurt niet.
Wil  nog graag weer één van mijn gedichten met jullie delen. Deze is van mei 2007.
Leven / Natuur / Gemis

soms heb je dat gevoel
ietwat verloren, en toch ook niet
geluk ziend, in alles om je heen
geen reden hebbend voor verdriet

niet toegeven aan dat groot gemis
wilt al het moois zo graag beschrijven
dat het vlinderbloemenzaad in bloei staat
maar de woorden steken blijven

je ogen zien die kleine merel
snavel gevuld, op weg naar ’t nest
hoort het water van de vijver
en je hart voelt dan de rest

die merel, is dan  niet meer een vogel
en die bloemen staan voor zoveel meer
zien en voelen, vloeit dan samen
beschrijf  ze wel een andere keer


En natuurlijk mag de link naar mijn boekje niet ontbreken. Geniet nog steeds van leuke , lieve reacties die ik hierop krijg.

woensdag 15 juni 2016

HET IS NOOIT ZO DONKER OF HET WORDT WEL WEER LICHT

Het mooie weer de afgelopen tijd  deed me goed. Veel weggeweest op mijn loopfiets. Werd ik tijdens mijn wandeltochten met rollator  toch regelmatig geassocieerd met  de ouder wordende mens , nu ben ik ontdekt door een nieuwe doelgroep...de peuters en kleuters. Zo leuk om aangesproken te worden door hen wanneer ze me vol trots vertellen dat ook zij een loopfiets hebben. Een erg leuke bijkomstigheid van dit karretje en ik voel me  ineens jaren jonger.
Mijn man moest wat kilo's kwijt omdat hij graag een tandemsprong wilde maken. Aan mij de taak om  's avonds de maaltijden zo koolhydraatarm aan hem voor te schotelen . Heb de afgelopen weken  anders leren koken en eten. Ik als 'wat de boer niet kent dat eet ie niet' eter, heeft dingen gegeten... Neem bv. asperges...ik ken ze alleen uit zo'n glazen potje en vond ze vreselijk, maar na een middag YouTube bestuderen over het 'hoe' ze  te bereiden, is het me gelukt deze in een salade te verwerken en quess what...ik vond ze lekker. Gelijk werd ik overmoedig en besloot  de week erop ze  te verwerken in een maaltijd. Op het menu stond die dag 'Verse asperges met gebakken zalm en daarbij een Hollandaise saus'.De zalm die ik kende kwam uit blik en vond ik enkel te eten als er flink wat mayo doorging en dan smeerde ik het op een toastje. Nu echter was het een verse zalmmoot. Ook hiervoor de nodige filmpjes bekeken. Voor de saus ben ik blijven steken bij een tip om het in de blender klaar te maken.
Alles moest tegelijk in gang gezet worden...pfff...alsof ik in Masterchef Australia zat. Asperges geschild, pan met water klaar, eieren gesplitst, olie in pan voor de zalm, blender klaar... en nu wachten op het startsignaal.  Mijn man wil na thuiskomst nog even voor me stofzuigen, maar dat kon ik niet toestaan, ik had die tien minuten straks de hele ruimte nodig van links naar rechts en wilde niet struikelen over een snoer en het zou me ook niet gebeuren dat ik door het lawaai de kookwekker niet hoorde, dus dat mocht wel na het eten.
De maaltijd viel in goede aarde bij de mannen, zelf was ik bekaf  en heb er niet veel van gegeten. Dat vonden zij niet erg,
Hij heeft inmiddels zijn streefgewicht en door meer beweging en het semi meedoen met zijn dieet zijn ook bij mij  wat kilootjes verdwenen en ik mis de aardappels nog niet.
Ook was er natuurlijk tijd voor de broodnodige ontspanning,crea in Beatrixoord, het was de laatste keer voor de zomerstop. Ben daar bezig geweest met 'modge podge'. Had er al veel over gehoord, maar nog nooit in de praktijk gebracht al had ik het potje al tijden thuis staan. Zie hier het resultaat.

Voor mijn gevoel zit alles ineens weer een beetje in de lift, na alle strubbelingen de afgelopen maanden. Mijn invalidenparkeerkaart moest verlengt worden en daar hangt een pittig prijsje aan de eventuele keuringskosten, maar ineens ligt daar een brief op de mat van de gemeente en daarin staat dat mijn aanvraag is goedgekeurd en dat ik hem  op kan halen...joepie. Ook is mijn bezwaar tegen de inkomensgerelateerde huurverhoging gegrond verklaard en betaal ik 0 % in plaats van 4,6. Dat zijn  mooie berichten. Verder had ik nog een mantelzorg-compliment  aangevraagd en ook deze €200,- zijn toegekend. En als kers op de slagroomtaart kreeg ik ook nog een mailtje van het Longfonds. Zij hebben besloten  om, na het lezen van mijn boekje, een artikel in de longwijzer ( het maandblad van het longfonds) van juli te plaatsen. Hoe leuk is dat :)  Heb nog geen idee 'wat' er geschreven gaat worden, maar we gaan het zien.

Sluit ik af met een gedicht van mij van  14 juni 2007.

tranen zetten op papier
beschrijven van je groot verdriet
het geeft troost en kracht en warmte
maar de echte tranen vallen niet

wie wil ze zien en wat wil jij
doorgaan, met het echte leven
huilen, doe je stil, alleen
maar die kans,  die wordt  niet vaak gegeven

verdriet is moeilijk kwijt te raken
zoeken naar  moois, om te verzachten
het lichaam pikt dat altijd niet
en op kwaaltjes kun je wachten

als je op vakantie wilt
pak een gids , kruis eentje aan
maar wil je weer jezelf vinden
heb je een lange weg te gaan

- mums


Wil ik natuurlijk nog even  mijn boekje in het zonnetje zetten. Niet omdat het mag...maar omdat het kan :) En een review achterlaten op de  site van de Boekscout wordt erg gewaardeerd .
https://www.boekscout.nl/shop/_.aspx/Roelie_verteltdat_lucht_op_-_De_diagnose_COPD3_burn-out_copd_verwerking?bookId=6604