woensdag 2 september 2015

ADERLATEN EN SPRANKJES HOOP

Dagen vliegen voorbij en  ik merk dat ik nog steeds in een emotionele rollercoaster zit en  me maar moeilijk kan concentreren.
Mijn energie ging de afgelopen tijd  naar ziekenhuisbezoekjes , de e-reader en het   af en toe schilderen van een steentje.

Begin Juli schreef ik een blogje en had het over medical taping  en dat ik dat ging proberen voor mijn longen. Dat is inmiddels gedaan, een knalroze tape sierde een dikke week mijn rug en ik moet zeggen dat het niet onaangenaam voelde. 
Ik moest de maandag daarna weer voor een longfunctietest en zag er behoorlijk tegen op want voor mijn gevoel was ik  achteruit gegaan aangezien ik het steeds vaker benauwder kreeg.
Ze zijn in het WZA druk aan het verbouwen en ook de afdeling waar de test wordt afgenomen  ziet er ineens anders uit. Er zijn cabines afgebroken en er staan nu meer tafeltjes en stoelen.
Moest er al heel vroeg zijn, nou ja vroeg, voor mijn doen is  kwart over negen dat wel, want  daar moest ik echt wel tegen opstaan  om op te starten.
Er zit maar één mevrouw in de wachtkamer en  terwijl ik de ruimte in mij opneem ga ik zitten en parkeer mijn rollator voor me en haal  de telefoon te voorschijn  om te kijken of ik nog belangrijk ben geweest. Wil gemakkelijk gaan zitten en leun achterover, huh geen rugleuning, schuifel nog wat naar achteren en doe een tweede poging...nog niets. Kijk en zie dat  er helemaal geen leuning is en de stoel  na de verbouwing  gepromoveerd is tot  leestafeltje of zoiets.
Ik ga verzitten en leg er gelijk maar een tijdschrift op. De mevrouw naast me volgt al mijn handelingen nauwkeurig, maar er werd geen woord tussen ons gesproken.  Dat is  eigenlijk wel heel bijzonder nu ik daar aan terugdenk, want ik.. en niet praten  is een zeldzaamheid.
Ben al gauw aan de beurt en natuurlijk begint het net als alle andere keren met het weegmoment. De vrouwelijke medewerkers verlagen  het getal meestal vrij ruim en ik houd mijn hart vast, maar ook deze jongeman is aardig genoeg om het getal onder de drie cijfers te houden.
Er wordt ook nog even HB geprikt en deze is veel te hoog, daar praten we nog even over en vervolgens ga ik naar de afspraak met mijn longarts.

Dit is een heel aardige man, maar je moet bij hem wel goed in gedachten hebben wat je eventueel zou willen vragen want  hij houudt geen theekransjes. Hij valt gelijk met de deur binnen en is erg enthousiast over mijn blaastesten. Totaal geen verandering bij de vorige test. Dit had ik helemaal  niet verwacht en ergens ben ik wel blij, maar waarom voel ik me dan zo naar. Dan ziet hij de aantekening over mijn vraag aan de longverpleegkundige over coils en  wil daar eigenlijk gelijk werk van maken. Moet eerdaags maar even een scan laten doen en dan stuurt hij alles wel op naar zijn studiemaat Dr. Slebos in het UMCG, om te kijken of mijn longen daar voor in aanmerking kunnen komen.
Jeetje, dat  doet wel wat met me want ineens is er dat sprankje hoop. Stel je toch eens voor dat dat een mogelijkheid zou zijn.
Dan  wil ik toch wel weten waarom ik dan toch steeds zo benauwd ben. Hij leest nog even de brief van mijn  fysiotherapeut en  leest daarin ook de mededeling dat mijn man een aneurysma  heeft gehad. Al die spanning is natuurlijk ook niet bevorderlijk , dat zou ook mee kunnen spelen. Dan worden mijn longen nog even beluisterd en ook daar enkel positieve geluiden over.
Nieuwe afspraken worden gemaakt en  ik moet niet vergeten te melden wanneer ik voor de scan   opgeroepen wordt.

Bij thuiskomst schiet me ineens mijn hoge HB weer te binnen en  herinner me dat dit bij een eerdere opname van mij reden was voor een aderlating. Wist helemaal niet dat er zoiets nog bestond. In mijn beleving was dat iets uit de Middeleeuwen en daar werden bloedzuigers voor ingezet.Deze gebruiken ze tegenwoordig niet meer. Nu   wordt er gewoon een half litertje bij je afgetapt door iemand van de prikpoli.
Dus ik bel snel weer met de longafdeling en vraag of er nog actie ondernomen gaat worden . Moet inderdaad die week maar even terugkomen om me voor het lab te laten prikken.

Dinsdag  hebben we een controleafspraak voor mijn man en gelukkig is dat allemaal goed .
Woensdag ga ik dan gelijk maar terug om mijn bloed te laten prikken en ik blijf daar om op de uitslag te wachten. Het is inderdaad veel te hoog en er zal weer een aderlating plaatsvinden.
Was al om elf uur  in het WZA aanwezig, om kwart over twaalf heb ik uitslag en even later sta ik bij de poli om te vragen wanneer ik geholpen kan worden.
De mevrouw aan de balie meld dat dit die middag wel kan maar dat ik even wat tijd moet overbruggen. Om ongeveer twee uur kon ik geholpen worden.  Pfff dat is wel erg lang vind ik. Had al een heel tijdschrift uit, de krant ook al doorgebladerd en  een telefoon had ik niet bij me.  Vraag dus of ze even  wil vragen hoe laat ik precies daar moet zijn, want dan ga ik even wat anders doen.
Ze komt terug met een hele lieve zuster die me verteld dat zij, omdat het vandaag toch erg rustig is, me gelijk wel even zal aderlaten. Yesss, ik was haar heel erg dankbaar.
Mijn halve liter afgestaan, een lekkere beker bouillon gekregen en toen mocht ik weg. Voelde me gelijk al een ander mens , had het gelijk veel minder benauwd.

Bij  thuiskomst lag er ook  de uitnodiging voor de scan  in de bus en stiekem ben ik al aan het fantaseren wat er voor mij allemaal zou kunnen veranderen zou ik voor die coils in aanmerking komen. Heb er al zoveel goede berichten over gelezen.
Weet wel dat ik niet te enthousiast moet worden want dan zou een eventuele afwijzing  hard aankomen, maar  hoop doet iets me een mens en ik laad me er lekker mee op zolang dat kan.

Op de donderdag heb ik weer mijn sport uurtje. Het  regent en  ik besluit de auto te nemen. Zet hem op de invalidenplek, pak mijn kaart en dan blijkt al gauw dat ik momenteel  regelmatig op automatische piloot leef. Ik leg de kaart voor het raam en weet dat er iets niet klopt. Die foto die moet aan de onderkant en dat doe ik ook en nog klopt het plaatje ergens niet. Pak de kaart weer op en dan valt ineens het muntje. Het is het mapje met mijn ziekenfondspasje en afsprakenkaart. . Het is net zo groot, is van plastic en zit in mijn tas, maar daarmee houd ook iedere gelijkenis op. Het is de schuld van de foto, want die is op beide  hetzelfde.

De scan heb ik gisteren gehad, slaap inmiddels al een week zonder zuurstof, wordt eind van de maand geholpen aan die witte vetophopingen boven mijn ogen en de teken en schildergroep gaat weer van start. Mijn energie stroomt  weer, heb meer lucht en er komt weer rust in mijn hoofd.

Hier nog even een link voor ieder die graag wil weten wat coils zijn  zijn.https://www.youtube.com/watch?v=MfLlOHMSWEQ