Het is al weer een dikke twee week geleden merk ik als ik naar de datum van mijn laatst gepubliceerde blogje kijk, waar blijven de dagen.
Gezelligheid kent geen tijd, het is maar wat je gezellig noemt.
Er is genoeg te doen, gezellige kerstmarkten, genoeg mensen die je uitnodigen voor het één of ander, lekker naar tekenen. Ja, dat had allemaal gekend, maar eigenlijk heb ik twee week niets van dit alles gedaan.
Nu kan ik van dag tot dag op gaan schrijven wat ik allemaal heb gedaan en vooral wat ik niet heb gedaan, maar erg spannend is dat niet.
Mijn uitstapjes gingen hoofdzakelijk richting ziekenhuis voor een aderlating, wegbranden van een xantheplasmata (vetophoping) boven rechteroog deze keer en een bezoekje aan de longverpleegkundige.
Nog even een verjaardag en de rest van de zaken die in de agenda staan worden opgeschoven. De aderlating heeft deze keer niet het voor mij gehoopte resultaat, blijf moe en kortademig.
Toch optimistisch het weekend in mijn man is alweer druk bezig met de tuinverlichting. Ik sta in de keuken wat crackers met smeerkaas te smeren, tegelijkertijd wil ik even goed zien wat er buiten gaande is en ik leun iets voorover, wil daarna verder met het bereiden van mij eten maar het bord is leeg. Kijk naar beneden en zie alle crackers aan mijn trui hangen.
Dat was het startsein van een superweekend.
Sluiting in de wasmachine, overleden, op zoek gegaan naar een nieuwe, doordat de aardlek er meerdere keren uitsloeg moest ook mijn laptop gereanimeerd worden en na anderhalve dag werd het duidelijk dat ook deze niet meer te redden viel.
Was de vrijdag voor dit weekend al begonnen met een brandende pijn in mijn rechterschouder,zondags was dit bijna geheel over en laat in de middag begon het in mijn linkerpols, de dag daarna in mijn rechterknie....koolbladeren waren niet aan te slepen. Het eindige eergisteren met pijn onder mijn rechtervoet en nu....ach, enkel mijn rechterknie zit nog vol vocht, maar verder voel ik me prima en alle materiële zaken zijn inmiddels opgelost.
Afgelopen weekend toch naar een fijne workshop gegaan, zelfs zo dapper geweest om vooraf te vragen of ieder het gebruik van luchtjes wilde beperken en gelukkig werd hieraan gehoor gegeven. Het was wel boven, maar de leuningen waren stevig en ik kon me zonder problemen omhoog hijsen.
Een erg gezellige en leerzame dag, toch merk je dat ook leuke dingen veel energie nemen en het tekenen dan niet meer zo vlot gaat. Wel heb ik wel kunnen genieten van het enthousiastme van de andere deelnemers en het was fijn even weer een dag "bezig" te zijn.
Komende week naar mijn mesologe en ik heb er alle vertrouwen in dat ze mij weer op de rails weet te krijgen. Nu lekker met de beentjes omhoog kijken naar het gisteren opgenomen Nevelen van avalon.
Maandag 9 november. Weken had ik er naar uitgekeken en nu was het zover.
Mocht naar het UMCG voor een een aantal onderzoeken om te kijken of mijn longen nog geschikt zijn voor een long volume reductie.
Mag altijd graag op tijd zijn dus de taxi zou ons om 11 uur ophalen.
Dan zit je om kwart voor, als het ware met je tas op schoot, al uit te kijken. De tv staat aan mijn blik wisselt tussen het beeld en het kastje erboven, want daarin kan ik zien of de auto er al aankomt. Ineens spring ik op want zie een auto aankomen, maar schiet gelijk in de lach, want dit zag ik op tv.
Ze bellen wel aan, maar dan zijn de hondjes weer helemaal van de leg en dat wil ik liever voorkomen.
Ruim op tijd in het ziekenhuis voor een vol programma. Eerst een scan, daarna bloedprikken. De eerste prik is gelijk raak dus moeiteloos doneer ik de nodige buisjes bloed en nog wat bonusbuisjes voor het onderzoekteam.
Dan volgt er een gesprek met iemand van dat team, en wordt je gevraagd of je mee wilt werken aan extra onderzoeken. Natuurlijk wil ik dat wel. Moet ik wel even gewogen worden en gemeten. Ander kamertje, even schoenen uit...ja even. "Wil je een stoel? " Nee joh, dat gaat zo wel, leun wel op de wastafel die lijkt goed vastgekit.
De weegschaal geeft een mooi rond getal aan, vervolgens wordt er nog wat handjeklap gedaan over het in te vullen gewicht. Ik zet hoog in, maar meer dan 2 kilo gaat het niet zakken.
Daarna even onder de lat en gelukkig zit ik nog niet in de krimpfase.
Nu wordt me gelijk een stoel onder mijn gat geschoven om vanuit daar mijn schoenen weer aan te doen. Ik snap het wel, het zijn maar dunne wandjes.
Terug naar de andere kamer voor een vetmeting. "Doe je schoenen en sokken maar even uit en dan kun je gaan liggen"
"Schoenen uit...heb ze net met moeite weer aan!!! " Ik mocht één schoen en sok uitdoen, nou ja, laten doen.
Wat plakkers op je voet en op je hand. Stroomstootje erdoor en klaar is de meting. Uitslag ligt gelukkig binnen de norm.
Dan op naar de longfunctietest. Had hiervoor nog een beste dosis luchtwegverwijder toegediend gekregen om zo een optimaal resultaat te krijgen.
Halverwege de metingen komt er een aardige meneer binnen en die mag de bloedgasanalyse uitvoeren. Een prik in de polsslagader waardoor ze de juiste hoeveelheid zuurstof en koolzuurgas in je bloed kunnen meten.
Als ik naar die naald kijk en daarna naar mijn pols, dan had deze wel de helft kleiner gekend.
De eerste poging mislukt. De ader springt aan de kant als de naald naar binnen gaat. Ik vind dat ik slimme aders heb, want ik zou dat ook doen.
Poging twee mist ook doel en het voelt alsof die lange naald gewoon door je pols gaat. "Gaat het nog?". Het "ja" dat ik als bevestiging geef, klink niet als zodanig.
Er wordt overwogen te stoppen maar de arts voelt toch wel de ader en wil graag nog een poging doen.
Ik voel dat de naald nu goed zit en zeg dit ook, maar er komt niets. Ik kijk eens naar de naald en zeg "Toe maar, het is goed. " en daar kwam het bloed aan, iedereen blij en ik werd bedankt voor het meehelpen.
Daarna werd de functietest vervolgd en alles verliep naar wens.
Tot slot wachten op het gesprek met de longarts.
Een aardige man, heb eigenlijk enkel maar aardige mensen ontmoet vandaag, die gelijk mijn longen even op het beeldscherm toont en uitlegt wat er te zien is. Hij is best optimistisch, de bovenste longkwabben zijn gatenkaas, dit was gunstig en hij is blij met mijn longen. Gek hè hoe je vanuit een ander oogpunt anders tegen dingen aankijkt .
Hij ziet nog mogelijkheden en dat was fijn te horen en met die uitspraak gaan we verder het circuit in.
Mijn hb is wederom te hoog en dus nog even langs de prikpoli om nog wat bloed te laten prikken om het JAK-2 gen uit te kunnen sluiten, Er is niet veel goede ader over en uiteindelijk wordt het uit mijn hand gehaald. Overal zitten nu watten en pleisters, maar de schade is gelukkig beperkt gebleven. Heb er weinig blauwe plekken aan overgehouden.
Uiteindelijk mogen we naar huis, kopen wat oliebollen en daarmee luid ik een nieuwe periode in.
Vorige week woensdag weer lekker wezen shoppen in een nabijgelegen dorp. Er staat maar één artikel op mijn "niet vergeten" lijstje en dat is A3 printerpapier, dus gewoon lekker struinen.
Begin bij de Wibra, deze had mooie vesten op de folder staan.
Zet mijn auto op de grote parkeerruimte en haal mijn rollator uit de kofferbak. Om bij de winkelstraat te komen moet je door een klein steegje en het geluid van mijn voetstappen weerkaatst tegen de muren.
Bijzonder hoe bepaalde geluiden, geuren en/of plaatsen je terug brengen naar heel andere tijden.
Ik was 16, au-pair in Hillingdon (UK) en besloot 's avonds een keer naar de bioscoop te gaan in het nabijgelegen Uxbridge.Er speelde een horrofilm Carrie. Lopend ging ik er heen en het was best een tippel. De familie vroeg nog of ik dat wel alleen aandurfde. Natuurlijk...ikke wel. Bezig voor mijn bruine band Judo en al de nodige Jiu Jitsu lessen gehad, dus wie deed me wat.
De heenreis was het nog licht en ik moest ook daar, om bij het winkelcentrum te komen, door een steeg. Op de hoek links stond een kroeg en dan verder niets meer , ik meen te herinneren gewoon stenen muren en rechts liep het spoor.
Dit pad wam uit op een hele grote parkeerplek, die 's avonds bijna geheel leeg was . Die moest ik ook nog oversteken en dan kwam je weer in de bewoonde wereld.
Film gezien, was best eng en ik wilde nog wel even ergens wat drinken, maar om 11 uur is alles daar al dicht, dus op naar huis.
Het is donker, de parkeerplek ligt er na het zien van die film behoorlijk spooky bij en al mijn zintuigen staan op scherp.
Dan kom ik bij dat smalle steegje dat niet verlicht is al zie ik in de verte wel de lantaarnpaal op de hoek bij de grote weg.
In gedachten bereid ik me voor op eventuele mannen die me lastig willen vallen na een avondje stappen of overvallers die uit de spoorsloot tevoorschijn komen.
Ineens voel ik wat bij mijn linker mouw....bedenk me niet en haal stevig uit....raak !!!!!..
Dat wat ik mepte gaf geen krimp... het bleek een onverlichte lantaarnpaal te zijn. Mijn trots gekrenkt en pols zwaar gekneusd.
Telkens als ik dat geluid van mijn voetstappen in steegjes hoor moet ik er even aan terug denken.
Het vest bij de Wibra was leuk, maar ondank het XL label veel te krap. Dus op naar het printerpapier.
Er ligt nog één pak, natuurlijk weer op de onderste plank, maar dat kon ik zelf best pakken...pffff...het was loodzwaar en met een plof beland het op het zitje van mijn rollator.
"Gaat het zo mee? " Ja, hoor en even later ligt het gelukkig ongeschonden in mijn kofferbak.
Rijdt mijn wagentje naar de volgende parkeerplek, want anders is het toch wel weer een eindje lopen. Er heen zal nog wel gaan, maar moet ook weer terug.
Nog drie winkels bezocht en mooie hebbedingetjes gescoord en de bodem van de kofferbak is al aardig bedekt. Volgende keer toch zelf even eerst wat tassen achterin leggen, want nu ligt alles los omdat ik geen plastic tassen wil aannemen.
Nu had ik tijdens een taxirit naar Beatrixoord een heel gesprek met de chauffeuse en zij vond dat ik veel meer gebruikt moest maken van de taxipas. Ik kon hun rustig bellen als ik een wilde winkelen. Nu is het natuurlijk geweldig dat dit kan, maar waar laat ik al mijn boodschappen dan, zoveel gaat er niet in dat rollatortasje en dat weerhoudt me er dus van om hiervoor eentje te bestellen. Ik hoop dat ik me nog heel lang vertrouwd genoeg voel om zulke korte afstanden zelf nog af te leggen en wie weet kan ik het in de toekomst weer helemaal zonder rollator.
Dat is één van mijn dromen, want ik kreeg een hele mooie dikke envelop in de brievenbus van het UMCG en ik mag 9 november een middag komen , een second opinion voor mijn longen.
In Assen was al een scan gemaakt en doorgestuurd om te zien of mijn longen in aanmerking konden komen voor coils en het is dus nog geen NEE.
Hier nog even een link voor ieder die graag wil weten wat coils zijn zijn.https://www.youtube.com/watch?v=MfLlOHMSWEQ
De zomer is voorbij en de herfst begonnen. Niet echt een superseizoen voor mensen met luchtwegproblemen, het wordt vochtiger, grotere temperatuurverschillen tussen dag en nacht en dan natuurlijk de mist.
Toch geniet ik van dit seizoen, prachtige kleuren in de natuur, en 's ochtends zie je overal "elfenbedjes" en overnacht maken spinnen de mooiste webben rondom je huis en als je dan niet oppast heb je weer een web vernield op weg naar de vuilcontainer en wandelt mama spin met een vernield web verder over je hoofd of arm.
Ik zeg altijd "Sorry" , want bewonder deze schepseltjes van Moeder Natuur.
Heb ook een dikke week een kruisspinnetje in de woonkamer gehad, hij/zij was in de hoek van de kamer neergestreken en had een prachtweb gemaakt van lamp naar plant.
We maakten ons een beetje zorgen of hij, tenminste we zijn hem Karel gaan noemen, wel voldoende eten zou vangen.
De eerste dag kreeg hij wat gebakkruimels, maar weet niet of hij die wel heeft opgegeten of dat hij ze uit het web heeft gewerkt.
Twee dagen daarna kreeg hij een stukje beenham, nou daar was Karel echt niet van gediend en stukje bij beetje werd het naar de rand van het web gewerkt om uiteindelijk op de onderstaande stoel te belanden.
Tijd voor de jacht en gewapend met vliegenmepper ging ik door de kamer om een maaltijd voor hem te scoren.
Ben niet zo goed in raak slaan, maar uiteindelijk kreeg ik een slachtoffer te pakken en deze half versuft bij Karel in het web gegooid.
Dat was een goede zet en het is gewoon zo leuk om te zien hoe hij zijn maaltijd inkapselde om hem daarna lekker leeg te zuigen.Ach ja ieder zijn ding hè .
Iedere twee dagen ruimde hij zijn hele web weer op om het vervolgens een halve meter verder op weer op te bouwen.
Het was een gezellige, leerzame week, maar het was vorige week zulk mooi weer en veel familieleden van Karel waren ook buiten , dat ik besloot hem naar buiten te brengen en zelf zijn maaltijd maar eens te laten vangen.
Een paar dagen later zit ik lekker tv te kijken en tijdens de reklame richt ik mij op het beeldscherm van mijn laptop. In mijn linker ooghoek zie ik iets bewegen en denk eerst dat het wel schaduw zal zijn, maar niks schaduw, het was een joepster van een spin...mega....en ik roep "Big mama"...waar in de vrede kwam deze nu weg, was ze op zoek naar Karel ???.
Ik loop naar de keuken om de grootste beker te pakken die we hebben, als ik deze over haar heen zet steken haar pootjes nog daarbuiten, onderzettertje eronder geschoven en maar uitgezet op de plek waar ik Karel ook had losgelaten...pfff, ben niet bang voor spinnen, maar deze dwong wel respect af.
Dan gaat de afgelopen weken Mercurius ook nog Retrograde, voor lezers die dit fenomeen niet kennen zal ik even een linkje plaatsen , maar kenmerkend zijn o.a: Het versterk bepaalde gevoelens, er is meer kans op miscommunicatie, apparaten die stuk gaan , vertragingen en misverstanden en dit gaat nog tot 10 oktober duren.
Mercurius Retrograde
Het begon al met een verkeerd geleverde bestelling. Mijn man is nu ook druk aan het revalideren en wilde graag een keycord voor zijn sleutel.
Online een bestelling geplaatst en voor €5,- zou deze verstuurd worden.
Even later kreeg ik een mailtje met een track en trace code om deze te volgen, het pakket zou de volgende middag door de postbode afgeleverd worden en er moest voor getekend worden.
Vond dit wel wat raar, maar ja, als het maar kwam hè.
Het werd inderdaad keurig afgeleverd maar in een enorme doos." Je kan natuurlijk ook overdrijven" dacht ik nog en geef hem aan mijn man.
Die opent het en zegt :"Dit is echt niet voor mij" en haalt er een enorme riem uit. Hebben ze een Bodybelt maatje S opgestuurd.
Dat kon wel uit volgens mijn man, maar zo werkt het niet bij mij dus toch maar opgebeld dat er iets fout was gegaan .
Nu had ik eigenlijk verwacht dat mijn eerlijkheid beloond zou worden met het opsturen van de keycord en dat mijn geld teruggestort zou worden, maar helaas.
Ik had ze toch even dik 20 euries bespaard en dan had ik ook nog te veel verzendkosten betaald want het werd in een envelopje toegestuurd. Volgende keer toch vooraf maar even beter onderhandelen . Leermomentje.
Mercurius heeft zich inmiddels menigmaal laten gelden, het leuke van dit fenomeen vind ik dat ik bij alles wat er gebeurd kan roepen "Oh, typisch gevalletje Mercurius" en dat is toch wel lekker dat je iets buiten jezelf de schuld kunt geven, vanaf volgende week ben ikzelf weer geheel verantwoordelijk.
Dagen vliegen voorbij en ik merk dat ik nog steeds in een emotionele rollercoaster zit en me maar moeilijk kan concentreren.
Mijn energie ging de afgelopen tijd naar ziekenhuisbezoekjes , de e-reader en het af en toe schilderen van een steentje.
Begin Juli schreef ik een blogje en had het over medical taping en dat ik dat ging proberen voor mijn longen. Dat is inmiddels gedaan, een knalroze tape sierde een dikke week mijn rug en ik moet zeggen dat het niet onaangenaam voelde.
Ik moest de maandag daarna weer voor een longfunctietest en zag er behoorlijk tegen op want voor mijn gevoel was ik achteruit gegaan aangezien ik het steeds vaker benauwder kreeg.
Ze zijn in het WZA druk aan het verbouwen en ook de afdeling waar de test wordt afgenomen ziet er ineens anders uit. Er zijn cabines afgebroken en er staan nu meer tafeltjes en stoelen.
Moest er al heel vroeg zijn, nou ja vroeg, voor mijn doen is kwart over negen dat wel, want daar moest ik echt wel tegen opstaan om op te starten.
Er zit maar één mevrouw in de wachtkamer en terwijl ik de ruimte in mij opneem ga ik zitten en parkeer mijn rollator voor me en haal de telefoon te voorschijn om te kijken of ik nog belangrijk ben geweest. Wil gemakkelijk gaan zitten en leun achterover, huh geen rugleuning, schuifel nog wat naar achteren en doe een tweede poging...nog niets. Kijk en zie dat er helemaal geen leuning is en de stoel na de verbouwing gepromoveerd is tot leestafeltje of zoiets.
Ik ga verzitten en leg er gelijk maar een tijdschrift op. De mevrouw naast me volgt al mijn handelingen nauwkeurig, maar er werd geen woord tussen ons gesproken. Dat is eigenlijk wel heel bijzonder nu ik daar aan terugdenk, want ik.. en niet praten is een zeldzaamheid.
Ben al gauw aan de beurt en natuurlijk begint het net als alle andere keren met het weegmoment. De vrouwelijke medewerkers verlagen het getal meestal vrij ruim en ik houd mijn hart vast, maar ook deze jongeman is aardig genoeg om het getal onder de drie cijfers te houden.
Er wordt ook nog even HB geprikt en deze is veel te hoog, daar praten we nog even over en vervolgens ga ik naar de afspraak met mijn longarts.
Dit is een heel aardige man, maar je moet bij hem wel goed in gedachten hebben wat je eventueel zou willen vragen want hij houudt geen theekransjes. Hij valt gelijk met de deur binnen en is erg enthousiast over mijn blaastesten. Totaal geen verandering bij de vorige test. Dit had ik helemaal niet verwacht en ergens ben ik wel blij, maar waarom voel ik me dan zo naar. Dan ziet hij de aantekening over mijn vraag aan de longverpleegkundige over coils en wil daar eigenlijk gelijk werk van maken. Moet eerdaags maar even een scan laten doen en dan stuurt hij alles wel op naar zijn studiemaat Dr. Slebos in het UMCG, om te kijken of mijn longen daar voor in aanmerking kunnen komen.
Jeetje, dat doet wel wat met me want ineens is er dat sprankje hoop. Stel je toch eens voor dat dat een mogelijkheid zou zijn.
Dan wil ik toch wel weten waarom ik dan toch steeds zo benauwd ben. Hij leest nog even de brief van mijn fysiotherapeut en leest daarin ook de mededeling dat mijn man een aneurysma heeft gehad. Al die spanning is natuurlijk ook niet bevorderlijk , dat zou ook mee kunnen spelen. Dan worden mijn longen nog even beluisterd en ook daar enkel positieve geluiden over.
Nieuwe afspraken worden gemaakt en ik moet niet vergeten te melden wanneer ik voor de scan opgeroepen wordt.
Bij thuiskomst schiet me ineens mijn hoge HB weer te binnen en herinner me dat dit bij een eerdere opname van mij reden was voor een aderlating. Wist helemaal niet dat er zoiets nog bestond. In mijn beleving was dat iets uit de Middeleeuwen en daar werden bloedzuigers voor ingezet.Deze gebruiken ze tegenwoordig niet meer. Nu wordt er gewoon een half litertje bij je afgetapt door iemand van de prikpoli.
Dus ik bel snel weer met de longafdeling en vraag of er nog actie ondernomen gaat worden . Moet inderdaad die week maar even terugkomen om me voor het lab te laten prikken.
Dinsdag hebben we een controleafspraak voor mijn man en gelukkig is dat allemaal goed .
Woensdag ga ik dan gelijk maar terug om mijn bloed te laten prikken en ik blijf daar om op de uitslag te wachten. Het is inderdaad veel te hoog en er zal weer een aderlating plaatsvinden.
Was al om elf uur in het WZA aanwezig, om kwart over twaalf heb ik uitslag en even later sta ik bij de poli om te vragen wanneer ik geholpen kan worden.
De mevrouw aan de balie meld dat dit die middag wel kan maar dat ik even wat tijd moet overbruggen. Om ongeveer twee uur kon ik geholpen worden. Pfff dat is wel erg lang vind ik. Had al een heel tijdschrift uit, de krant ook al doorgebladerd en een telefoon had ik niet bij me. Vraag dus of ze even wil vragen hoe laat ik precies daar moet zijn, want dan ga ik even wat anders doen.
Ze komt terug met een hele lieve zuster die me verteld dat zij, omdat het vandaag toch erg rustig is, me gelijk wel even zal aderlaten. Yesss, ik was haar heel erg dankbaar.
Mijn halve liter afgestaan, een lekkere beker bouillon gekregen en toen mocht ik weg. Voelde me gelijk al een ander mens , had het gelijk veel minder benauwd.
Bij thuiskomst lag er ook de uitnodiging voor de scan in de bus en stiekem ben ik al aan het fantaseren wat er voor mij allemaal zou kunnen veranderen zou ik voor die coils in aanmerking komen. Heb er al zoveel goede berichten over gelezen.
Weet wel dat ik niet te enthousiast moet worden want dan zou een eventuele afwijzing hard aankomen, maar hoop doet iets me een mens en ik laad me er lekker mee op zolang dat kan.
Op de donderdag heb ik weer mijn sport uurtje. Het regent en ik besluit de auto te nemen. Zet hem op de invalidenplek, pak mijn kaart en dan blijkt al gauw dat ik momenteel regelmatig op automatische piloot leef. Ik leg de kaart voor het raam en weet dat er iets niet klopt. Die foto die moet aan de onderkant en dat doe ik ook en nog klopt het plaatje ergens niet. Pak de kaart weer op en dan valt ineens het muntje. Het is het mapje met mijn ziekenfondspasje en afsprakenkaart. . Het is net zo groot, is van plastic en zit in mijn tas, maar daarmee houd ook iedere gelijkenis op. Het is de schuld van de foto, want die is op beide hetzelfde.
De scan heb ik gisteren gehad, slaap inmiddels al een week zonder zuurstof, wordt eind van de maand geholpen aan die witte vetophopingen boven mijn ogen en de teken en schildergroep gaat weer van start. Mijn energie stroomt weer, heb meer lucht en er komt weer rust in mijn hoofd.
Hier nog even een link voor ieder die graag wil weten wat coils zijn zijn.https://www.youtube.com/watch?v=MfLlOHMSWEQ
Zo ben je de mindervalide in huis en heb je net een korte vakantie geboekt en een dag later ben je ineens mantelzorger.
Mijn man had al een paar weken in de lappenmand gezeten , maar het leek allemaal beter te gaan dus besloot hij zich voor zijn vakantie maar beter te melden.
Toch werd hij 's ochtends wakker met pijnklachten in zijn buik die daarna weer wegtrokken om de volgende ochtend weer terug te keren.
Pilletje erbij, pilletje veranderen, weekje wachten...je kent het wel, maar ik was er al wel een beetje klaar mee. Toen hij dan ook 's maandags beneden kwam met de vraag of er ook paracetamol was vond ik het wel welletjes en stond erop dat hij weer naar de huisarts zou gaan.
Dit gebeurde en een andere arts wilde dat hij toch even een echo ging omdat ze vermoedde dat het wel een aneurysma kon zijn.
Van de echo naar de scan en terwijl ik bij de ene kamer wacht zie ik in de andere kamer dokters af en aan sjouwen en op een gegeven moment ging er zelfs een brancard naar binnen.
"Het gaat niet goed daar in die kamer" dacht ik nog om vervolgens deur 8 weer in de gaten te houden.
Deur 9 gaat open en verhip die schoenen ken ik...dan draait me maag even om en vervolgens gaat lichaam in "ermoetnuietsgebeuren modus" en ik met mijn rollator er achteraan.
Het ging wat te snel. De brancard ging vooruit en een andere verpleger liep met mij mee in een wat lagere versnelling naar de ambu die ons met spoed van Assen naar Emmen ging brengen, want het was een aneurysma en geen kleine.
En dan zit je voorin, terwijl ik tot nu toe enkel de plek achterin heb mogen bekijken.
Het ging hard en al die automobilisten voor ons gingen keurig aan de kant....dus niet hè...mijn hand zat krampachtig om de handgreep gevouwen en leek ineens niet meer bij mijn lichaam te horen. Toen besloot ik te ontspannen en maar net te doen alsof ik in een simulator zat. Respect voor die mensen achter het stuur.
In Emmen durfden ze de ingreep niet aan omdat het wel een erg risicovolle operatie zou worden en we werden doorgestuurd naar het UMCG.
Daar werd om 19.00 uur besloten er een spoedoperatie van te maken .
Het zou erop of eronder worden. Om 21.00 werd het in gang gezet en om 1.35 kreeg ik het verlossende telefoontje.....operatie geslaagd naar volle tevredenheid van het team !!!!!.
Vanaf dat moment verliep alles voorspoedig en sinds gisteren is hij weer thuis gelukkig.
Maar, zoals gemeld, nu ben ik mantelzorger en ook gelijk gestegen in de roedel, want iemand moet de leiding nemen .
De hondjes zijn dan ook niet blij met mij want er zijn wat zaken uit hun dagritme geschrapt.
Normaal blaft er één en dan rent er altijd wel iemand, maar nu niet meer, om alles draaiende te houden moeten we allemaal meewerken.
Nu kan ik wel van alles verzinnen, maar mijn hondenbeesten geven niet zonder slag of stoot op.
Ze hebben heerlijk dikke slaapkussens, maar die met de stofzuiger schoonmaken dat gaat me niet lukken. Had dus besloten ze uit te wassen en voor onbepaalde tijd op te bergen.
's Avonds vertel ik ze dat ze moeten gaan liggen, maar ze kijken me beide aan met een blik van.......waar dan...en blijven rustig voor me zitten.
Vijftien minuten later zaten hun kussens weer in de hoezen en even later zijn beide monsters in diepe rust en ik buiten adem.
Wilde voorkomen dat ik over de 100 kg zou gaan en al wat aanpassingen in mijn eetpatroon gestopt, maar nu ik een week verder ben laat mijn weegschaal me weten dat ik me daar niet te veel zorgen om hoef te maken, want met al die extra beweging en inspanning zijn de eerste pondjes al verdwenen.
Huishoudelijke hulp regelen is ook niet eenvoudig, had al hier en daar heen gebeld, maar na het "We bellen U terug" nog niets vernomen, dus morgen maar weer een belronde.
Heb vandaag weer een keitje beschilderd en daarop staat een huisje met de naam "Carpe Diem" en zo zal het gaan...vandaag en de dagen die komen gaan.
Vierkante benen ... hoe kom je daar nu weer aan. Nou dat is heel eenvoudig. die krijg je door weer eens stronteigenwijs te zijn.
We hebben bij de fysio namelijk allemaal een nieuw trainingsschema gekregen.
Al naar gelang ons welbevinden die dag kunnen we kiezen uit drie mogelijkheden.
Voel je je "super "dan train je wat zwaarder , maar gaan je herhalingen naar beneden. De lijst voor "ik voel me goed" , dan ga je iets minder zwaar, maar het aantal herhalingen omhoog. Heb je echter een "off" dag dan mag je het toestel erg licht instellen, maar dan moet je die handeling wel 40 keer herhalen. Nou zet ik daar persoonlijk een groot vraagteken bij, want als ik me zo voel ben ik al blij dat ik überhaupt in beweging kom.
Ga dus ook niet gauw melden dat ik me niet goed voel, want dan heb ik een nog groter probleem ben ik bang.
Vorige week maandag dus aan de slag met mijn nieuwe programma. Voel me goed dus ga met de middelste rij oefeningen bezig.
Begin met 20 minuten op de loopband, stand 3.2.
Een paar stappen later besluit ik de snelheid maar iets op te schroeven naar 3.4 want anders val ik om.
Na een paar minuten gooi ik er ook maar een heuveltje tegenaan, colletje tweeënhalf . Na twee minuten terug naar rechte weg. Daarna ook maar een wat zwaarder klimmetje, op naar de 3.5.
Puffend doorloop ik deze loopbandsessie, maar eindig met een tevreden gevoel. Gelukt !!!!
Op naar het tweede toestel. Leg extension, 4x20 op 5kg, maar krijg mijn benen amper omhoog. Terug naar 2.5, maar er zit geen beweging in. Met grote moeite pers ik er en rondje 3x7 uit en dat was het dan.
Leermomentje!!!! Alweer.
De rest van de week heb ik het geweten.....
Zitten we normaal na de training even na, deze keer moest ik gelijk weg. Er komt naar aanleiding van mijn klachtenregen iemand van de woningbouw. Toen de nieuwe huurverhoging op de mat viel vond ik het tijd om maar eens van me te laten horen. Voor wat, hoort wat... toch.
De meneer zou tussen 13.00 en 16.00 uur komen, dus gauw boodschappen doen, want stel je voor dat ze op tijd zijn.
Het wordt een lange middag en ik blijf maar nadenken over alles wat ik aan moet kaarten. Het lijstje blijft groeien.
Kwart over vier gaat de deurbel en ik open met een gemeend: "Mooi op tijd joh".
Hij kijkt me onschuldig aan. "Hoe bedoelt U , ik kreeg door dat ik hier in de middag langs moest en dit adres ligt mooi op de route naar mijn huis, dus heb ik U als laatste ingepland."
De eerste ergernis is dat men onze bijkeuken ziet als iets wat niet bij de woning hoort en dus niet geïsoleerd is. Dus we hebben een schuurtje met, inmiddels, dubbele beglazing, zelfs op het toilet. Die ramen zijn enkel voor het energielabel, want nut hebben ze niet. Door de kieren van de deur kijken we zo naar buiten..
Oké, als dit niet bij de woning hoort zitten wij dus buitenshuis onze behoeft te doen.
De jongeman is het met me eens en zal het weer in de groep gooien. Wel krijgen we binnenkort een isolerende vloer gestort, dan komen er geen colonnes pissebedden voorbij marcheren als je op toilet zit.
Op naar de kelder. Deze is altijd vochtig, maar er staat geen meetbare hoeveelheid water in. Ik laat hem zien dat er geen verflaag op de muren zit, maar het ziet er uit als een vacht, niet echt gezond voor de mensheid lijkt me en dan al die bakjes met zout water, die heb ik er echt niet neergezet om de keldermotten lekker te laten zwemmen..voornamelijk rugslag.
Ook dit zal meegenomen worden.
Er is een nieuwe douche geplaatst, leidingen zijn door het plafond getrokken, aangesmeerd met cement en klaar. Als we de kraan dicht doen knalt het door de hele woning en ik vind het niet netjes dat het zo slordig is afgewerkt. Mijn man doet al genoeg in de weekenden met alles wat ik niet kan doen.
Zelf schilderen is ook geen optie, want als we de kwast tegen de muur zetten komt het pleisterwerk naar beneden.
De jongeman heeft ook hier aantekeningen van gemaakt en het zal doorgegeven worden.
En tot slot..."Waarom hebben wij geen vloerisolatie gekregen" Nou dat is heel eenvoudig uit te leggen.....Ze zijn ons gewoon vergeten !!!!!
Ik ben benieuwd.
Het was afgelopen week gewoon heerlijk rustig en ontspannen.
Dinsdag had ik mijn laatste teken en schilderochtend , werkjes ingeleverd voor de expositie van onze groep en in september gaan we weer los. Nu lekker genieten van het buiten zijn,
Dat het mooie weer ook een keerzijde heeft had ik in mijn klaagblog al beschreven, dus daar hoeven we het niet meer over te hebben, toch wil ik nog even terugkomen op die haperende sluitspieren.
Het wordt je als kind al met de paplepel ingegoten dat je voor vertrek eerst naar de wc gaat.
Trauma...., want het maakte niet uit of ik dat nu wel of niet deed, als ik ergens kwam waar geen toilet in de buurt was, dan moest ik.
Een dagje winkelen was toen ook al niet leuk, maar al gauw wist ik waar de plaspauzes ingelast konden worden .
Dan had je ook nog de wandelingen in de natuur. In de wijde omtrek geen toilet te vinden en het duurde dan ook nooit lang voordat ik op zoek moest naar een plekje om rustig te kunnen zitten.
Herinner me nog een uitje naar de Zeegser Duinen. Amper aangekomen "moest" ik al.
Achterstevoren liep ik de bosjes in totdat ik niemand meer zag.
Broek naar beneden ,op de hurken en laat maar gaan.
Ineens hoor ik een raar hijgend geluid en voordat ik het door heb staat er een enorme hond naast me te snuffelen. Je kunt geen kant op en afbreken wil ook niet...pffff. Ik kijk om me heen en zie dat ik met mijn blote kont aan de rand van een ander pad zit.
Gelukkig zijn de begeleiders van het dier nog niet in zicht en zo snel als dit mogelijk is hijs ik mijn broek weer op.
Dit zal me nu niet meer gebeuren, want op mijn hurken zitten gaat niet meer lukken.
Boswandelingen staan ook al niet meer op de agenda, want de gedachte dat mijn sluitspieren, door een eventueel zuurstoftekort, dienst weigeren weerhoudt me daar inmiddels wel van.
Afgelopen week zijn ook mijn ramen in de nano-coating gezet. Ramen wassen kan nu een hele tijd van mijn "To-do"lijst geschrapt worden, want door deze techniek zijn ze voor een mooie poos vuil en water afstotend.
Het oppervlak is nu superglad en in mijn gedachten zie ik de vliegen die normaal al binnen 5 minuten op je schone ramen gaan zitten na hun landing naar beneden glijden.
Nu kan ik ook van de tuin genieten vanaf mijn bureaustoel.
Al die bloeiende bloesem, het frisse bladgroen, pimpelmeesjes bij de nestkastjes en de vele gele bloemen "voorjaarszonnetjes "noem ik ze.
Het geschilderde kleurrijke koetje hangt inmiddels ook aan de muur.
Vanmiddag even mijn voeten weer laten verwennen door de pedicure, want zelf mijn hoefjes kappen is ook, sinds een jaar of twee, van de lijst geschrapt.
Daarna nog even op bezoek bij mijn vader die vandaag 80 jaar is geworden, maar eerst maar eens beginnen met mezelf in de kleren hijsen.
